မဟာ သကၠရာဇ္ ၁၄၈ ခုႏွစ္က ဗုဒၶျမတ္စြာ သည္ ေဝသာလီ ၿမိဳ႕အနီး ေဝဠဳဝရြာ တြင္ ေနာက္ဆံုး ဝါကပ္ေတာ္မူစဥ္ ျပင္းထန္ေသာ ေဝဒနာကို ခံစားရေလသည္။ ထုိေဝဒနာကို သတိသမၸဇဥ္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္၍ သည္းခံေတာ္မူၿပီး ဝါကၽြတ္ေသာအခါ ပါဝါျပည္သို႔ ႂကြေတာ္မူေလသည္။
ထုိသို႔ ႂကြေတာ္မူစဥ္ ဥပါသကာ စုႏၵအမည္ရွိေသာ ေရႊပန္းထိမ္သည္၏
သရက္ဥယ်ာဥ္သို႔ ေရာက္ေသာ္ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ဝင္ေရာက္ သီတင္းသုံးေတာ္မူၿပီး
စုႏၵကပ္လွဴေသာ ဝက္သားႁပြမ္းဆြမ္းကို ေနာက္ဆံုး ဘုဥ္းေပးေတာ္မူသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ကုသိနာ႐ံုသို႔ ႂကြေတာ္မူရာ လမ္းခရီးတြင္
ကကုဓာျမစ္အနီး၌ ေနာက္ဆံုး ေရသပၸာယ္ (ေရခ်ဳိး) ေတာ္မူပါသည္။ ယခုအခါ
ထုိေနရာတြင္ မာထကဝ အမည္ရွိေသာ အုတ္တုိက္ငယ္ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုကို
ေတြ႕ရွိရသည္။ ယင္းေက်ာင္းေဆာင္တြင္း၌ ဉာဏ္ေတာ္ ငါးေပ၊ ေျခာက္လက္မရွိေသာ
ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူရွိသည္။
ထုိ႐ုပ္ပြားေတာ္မွာ ေအဒီ ၁ ရာစုက ေရွးေဟာင္း ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူ
ျဖစ္သည္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံ ကနိရွိကေခတ္က ေရွးေဟာင္းလက္ရာ ျဖစ္သည္ဟု
အိႏၵိယႏုိင္ငံ ေရွးေဟာင္း သုေတသန ဦးစီးဌာနက အတည္ျပဳ ထုတ္ျပန္ထားခ်က္အရ
သိရွိရသည္။ ထို႐ုပ္ပြားေတာ္မွာ စ်ာနမုျဒာေခၚ စ်ာန္ဝင္စားဟန္
ပံုေတာ္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ ဝင္စံေတာ္ မမူမီ ေနာက္ဆံုး
ေရၾကည္ေတာ္ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူခဲ့ေသာ ကကုဓာ ျမစ္ကမ္းပါးအနီးတြင္ တည္ရွိေသာ
ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းလွသည့္ ဆုေတာင္းျပည့္ ႐ုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူ ျဖစ္သည္။
ဤ႐ုပ္ပြားေတာ္ ကိန္းဝပ္ စံပယ္ေတာ္မူသည့္ မာထကူဝအမည္ရွိ ေက်ာင္းေဆာင္ကို
ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဟသၤာတ အေရးပိုင္မင္း ဦးဘုိးက်ဴးႏွင့္ ႏွမမ်ားက
လွဴဒါန္းထားေၾကာင္း ေက်ာင္းေဆာင္၏ နံရံရွိ ကမၸည္းေက်ာက္စာအရ သိရွိခဲ့ရသည္။
သန္းဝင္းရွိန္
ျပည္ျမန္မာ
No comments:
Post a Comment