ပဲရာဇာႏွင့္ ေလးဘက္နာ

ပဲရာဇာသည္ ေဆးဖက္ ဝင္ေသာ ဓာတ္စာ ပဲမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕က ပဲရာဇာကို ပဲနီေလးဟု ေခၚၾကသည္။ အရပ္ေဒသအလိုက္ အေခၚအေဝၚ ကြာျခားမႈ မ်ားလည္း  ရွိသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ ေအာက္အရပ္မွ လူနာမိတ္ေဆြမ်ားကို ပဲရာဇာဓာတ္စာ စားရန္ ၫႊန္ေသာအခါ ပဲရာဇာကို မသိ၊ ရွာမေတြ႕ဟု ေျပာသည္။ မႏၲေလးမွ လူႀကံဳႏွင့္ ပို႔ေပးေသာအခါ ရန္ကုန္မွာ စားၾကေသာ ပဲျဖဴေလးႏွင့္ အတူတူပဲဟု သိရသည္။

စာေရးသူသည္ မံုညႇင္းဆီႏွင့္ ပဲရာဇာကို အျမဲဝယ္ယူေနက် အိႏၵိယလူမ်ိဳး ဘာဘူႀကီးဆုိင္တြင္ ပဲရာဇာႏွင့္ ပဲျဖဴေလး ဘာမ်ားကြာျခားသလဲဟု ေမးၾကည့္ေသာအခါ ပဲရာဇာသည္ မူလက ပဲျဖဴေလးပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေရာင္လွေအာင္ အနီေရာင္ ဆုိးေပးလုိက္သျဖင့္ ပဲနီေလးဟု သိၾကေၾကာင္း ေျပာပါသည္။

အိႏၵိယမွလာေသာ အစားအစာမ်ားမွာ အနီေရာင္ဆိုးေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ မွန္ပါသည္။ ေရွးယခင္က ခ်င္းတက္ကို အိႏၵိယမွ တင္သြင္းသည္။ ဗမာျပည္တြင္ ခ်င္းတက္ မစိုက္ၾကေသး။ အိႏၵိယမွလာေသာ ခ်င္းတက္မ်ားမွာ ျဖဴေဖြးေနသည္။ သေဘၤာခ်င္းဟု ပရေဆးဆုိင္မ်ားမွ ေခၚၾကသည္။ အမွန္မွာ ခ်င္းတက္ကို မပုပ္ေအာင္၊ မိႈမတက္ေအာင္ ထံုးရည္ ျဖန္းေပးလုိက္သျဖင့္ ျဖဴေဖြးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ခ်င္းတက္ကို ကိုယ့္တုိင္းျပည္တြင္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ စိုက္ႏုိင္ေသာအခါတြင္ အိႏၵိယမွ မမွာေတာ့။ သို႔ေသာ္ ဘေဘၤာခ်င္း (အိႏၵိယမွလာေသာ ခ်င္းကို ဆုိလိုသည္) မ်ားမွာ ပရေဆးဆုိင္တြင္ ဝယ္ရေနဆဲ ျဖစ္သည္။

အိႏၵိယမွ သေဘၤာခ်င္းႏွင့္ ပံုစံတူေအာင္ ခ်င္းတက္ကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲ၊ အေျခာက္လွန္းၿပီး ထံုးရည္မ်ားမ်ားျဖန္းကာ ေရွးမူမပ်က္ သေဘၤာခ်င္းျပဳလုပ္ၿပီး ေရာင္းေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားတြင္ အစြဲအလန္းရွိသည္။ ဒါဆိုဒါမွ အသစ္အသစ္ကို ေတာ္႐ံုႏွင့္ ေျပာင္းလြဲ မသံုးၾကေသာ အက်င့္ရွိသည္။ ထို႔အတူပင္ ပဲျဖဴေလးကို ပဲနီေလးျဖစ္ေအာင္ ေဆးဆုိးေရာင္းၾကသည္ဟု သိရသည္။

ထိုေဆးမ်ားကို ေရစိမ္လုိက္သည္ႏွင့္ အနီေရာင္ေဆးမ်ား ကၽြတ္ထြက္လာေၾကာင္း ေတြ႕ရလွ်င္ သတိျပဳမိဖို႔လုိသည္။ စားေသာက္ကုန္ ဆုိးေဆးမဟုတ္ဘဲ ခ်ည္ဆုိးေဆး၊ ပိုးဆုိးေဆးမ်ားကို ေစ်းေပါေပါျဖင့္ သံုးတတ္ၾကသျဖင့္ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳး ေနာက္ဆက္တြဲ ဆုိးက်ိဳးမ်ားကို ပဲနီေလးစားရင္း ႀကံဳေတြ႕ရႏုိင္သည္။ ထိုသို႔ ေဆးေဘးအႏၲရာယ္ လြတ္ကင္းေအာင္ ပဲရာဇာ ေခၚ ပဲနီေလး (ေဆးဆုိး) ကို စားမည့္အစား ပဲျဖဴေလးကို စားျခင္းက အႏၲရာယ္ကင္းေဘးရွင္းမည္ ထင္ပါသည္။

တကယ္ေတာ့ ပဲရာဇာ (ပဲနီေလး၊ ပဲျဖဴေလး) သည္ အလြန္ေဆးဘက္ဝင္ၿပီး လူကို အက်ိဳးျပဳေသာ ပဲမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ယခုေခတ္ အျဖစ္မ်ားေသာ အဆစ္အျမစ္ ကိုက္ခဲျခင္း မွန္သမွ်ႏွင့္ ေလးဘက္နာ ေရာဂါအတြက္ ထိေရာက္ေသာ အစြမ္းထက္ေသာ ဓာတ္စာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔တစ္ရက္ စား႐ံုမွ်ႏွင့္ေတာ့မရ။ ေရရွည္စြဲၿပီး စားသံုးဖို႔ လိုပါသည္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားတြင္ ေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ ေသြးဆံုးကုိင္ ေရာဂါႏွင့္ အ႐ိုးပြက်ီးေပါင္းတက္ ေရာဂါမ်ား အတြက္လည္း အစြမ္းထက္ေသာ ဓာတ္စာျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ အသက္ ၄၆ ႏွစ္မွ ၄၈ ႏွစ္အတြင္း ေသြးဆံုးလွ်င္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕မွာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္မွ ေသြးဆံုးၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ အပူပိုင္း ေဒသတြင္ ေနထုိင္ၾကသူ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားမွာ ေသြးဆံုးေနာက္က်ေလ့ ရွိသည္။ ငါးဆယ္ေက်ာ္ၿပီးမွ ေသြးဆံုးၾကသည့္သူမ်ားတြင္ အေနာက္တုိင္း ေဆးပညာ အယူအဆအရ အ႐ိုးပြေရာဂါ၊ AO ေခၚ အ႐ိုးအဆစ္ကိုက္ေသာ ေရာဂါမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားက ေျပာသည္။

႐ိုးရာေဆးပညာအယူအဆမွာ ေသြးဆံုးေသာအခါ အစာအိမ္တြင္ ေသြးအစား ေလဝင္ေရာက္လာၿပီး ဗိုက္ဆူလာသည္။ ထိုေလမ်ားသည္ အဂၤမဂၤႏုႆာရီဝါေယာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီး ကိုယ္ခႏၶာ အႏွံ႔အျပားသို႔ ေရာက္ရွိကာ ကိုက္ခဲျခင္းကို ျဖစ္ေစသည့္ ေလပူျဖစ္သည္။

ေရွးက ျမန္မာႀကီးမ်ားသည္ ထိုေလပူကို ႏွိမ္နင္းရန္အတြက္ ေလပူႏုိင္ေဆးအျဖစ္ တေဇာင္းလက္ပတ္(ရွားေစာင္းလက္ပတ္) အႏွစ္ကိုယူ၊ စမံုမ်ိဳးငါးပါး၊ ထန္းလ်က္တို႔ႏွင့္က်ိဳကာ ေတေဆးစားေလ့ရွိၾကသည္။ ေသြးဆံုးကိုင္ျခင္းႏွင့္ သားအိမ္ေသြးသြန္ျခင္းမ်ားကို ကာကြယ္ႏုိင္ေသာ ေဆးနည္းျဖစ္ပါသည္။ တေဇာင္းလက္ပတ္သည္ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ေပါမ်ားၿပီး အိမ္တြင္ပန္းအုိးႏွင့္ စိုက္လွ်င္ပင္ ရွင္သန္ႏိုင္သည္။ မီးယပ္ေဆးအတြက္သာမက ေလးဘက္နာ အဆစ္နာမ်ားအတြက္ပါ ေဆးဘက္ဝင္သည္။ ပဲရာဇာအေၾကာင္း ျပန္ေျပာလိုပါသည္။ နာမည္က ပဲရာဇာဆုိသျဖင့္ ပဲတို႔၏ ဘုရင္ဟု ဆိုရမည္လား မသိပါ။

ေရွးက ေဆးဖက္ဝင္ ေဆးစြမ္းထက္ေသာ အပင္အသီးမ်ားကို ရာဇာထည့္ေလ့ရွိသည္။ ဘုမၼရာဇာဆိုလွ်င္ ေျမႀကီးတြင္ေပါက္ေသာ အပင္တို႔တြင္ ဘုရင္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။ ေသြးတိုးက်ေဆးကို ဘုမၼရာဇာပင္မွ ထုတ္ခဲ့ၾကဖူးပါသည္။ စာေရးသူ တုိင္းရင္းေဆးသိပၸံတြင္ ပညသင္ၾကားစဥ္က သင္တန္းဆရာႀကီးတစ္ဦးက လူအမ်ားစားေလ့ရွိေသာ ပဲမ်ားထဲမွ ပဲႏွစ္မ်ိဳးအေၾကာင္း ႏိႈင္းယွဥ္သင္ၾကားပါသည္။

ထိုပဲႏွစ္မ်ိဳးမွာ ကုလားပဲႏွင့္ ပဲရာဇာတို႔၏ အက်ိဳးေက်းဇူးအေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ အိႏၵိယမွလာေသာ ေဆးပညာအျမင္တြင္ ဂ႐ုဂုဏ္ႏွင့္ လဟုဂုဏ္ရွိေသာ အစာမ်ားကို ခြဲျခား႐ႈျမင္သည္။ ဂ႐ုဆိုသည္မွာ ေလးလံျခင္းျဖစ္၍ လဟုဆုိသည္မွာ ေပါ့ပါးျခင္းျဖစ္သည္ ဂ႐ုဂုဏ္ရွိေသာ အစာဆိုသည္မွာ ေၾကက်က္ခဲၿပီး အားျဖစ္ေစေသာ အစာျဖစ္သည္။ လူကို အားျဖစ္ေစေသာ္လည္း အေၾကာအဆစ္မ်ားကို ေတာင့္တင္းေစ၏။ ဂ႐ုႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ လဟုဂုဏ္ရွိေသာ အစာမ်ားမွာ လူကို သိပ္အားမတုိး၊ အားမျဖစ္ေစေသာ္လည္း ေၾကက်က္လြယ္သည္။

အစာေခ်ခ်က္ရလြယ္သည္။ အစာေၾကလြယ္သည္။ အေၾကာအဆစ္မ်ားကို ေပါ့ပါး သြက္လက္ေစသည္။ ကုလားပဲသည္ ဂ႐ုဂုဏ္ရွိေသာ အစာျဖစ္သည္။ စားသူကို အားျဖစ္ေစသည္။ တပ္မေတာ္တြင္ စစ္သားမ်ားကို အားျဖစ္ေစရန္ ကုလားပဲ အျမဲေကၽြးေလ့ရွိသည္။ အေၾကာအဆစ္မ်ားကို ေတာင့္တင္းခုိင္မာေစသည္။

အေနာက္တုိင္း အာဟာရ သုေတသနအရ ကုလားပဲတြင္ ပ႐ိုတင္းဓာတ္မ်ားစြာ ပါသည္။ အသားဓာတ္ပါေသာ ပဲမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သတ္သတ္လြတ္စားသူပင္ ကုလားပဲစားလွ်င္ အသားဓာတ္ အျပည့္အဝ ရႏုိင္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ အဆစ္ေရာင္၊ အဆစ္ၾကပ္ႏွင့္ ေလးဘက္နာေရာဂါ ရွိသူမ်ားအတြက္ ကုလားပဲမွာ မသင့္ေပ။ အဆစ္အျမစ္မ်ားကို ပိုၿပီး တင္းၾကပ္ေစႏုိင္သည္။ အေၾကာတက္ေရာဂါ ရွိသူမ်ား အထုိင္မ်ားသူမ်ားႏွင့္လည္း မသင့္ေပ။ ဂ႐ုဂုဏ္ရွိေသာ အစာမ်ားသည္ အိပ္ငိုက္တတ္ေသာသေဘာ ရွိသျဖင့္ အေဝးေျပးကားေမာင္းသမားမ်ားသည္ ကုလားပဲ မစားသင့္ေပ။ ထုိ႔အတူ စာက်က္မွတ္ရေသာ စာေမးပြဲနီးသူ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ကုလားပဲကို မစားသင့္ေပ။ ပဲရာဇာ၊ ပဲနီေလး၊ ပဲျဖဴေလးတို႔မွာ အထက္ပါကုလားပဲႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည္။

လဟုဂုဏ္ရွိေသာ၊ ေပါ့ပါးေသာဂုဏ္ရွိေသာ အစာ ျဖစ္သျဖင့္ စားၿပီးလွ်င္လည္း အစာေၾကလြယ္သည္။ အိပ္ခ်င္၊ ငိုက္ျမည္းျခင္းမရွိ၊ အေၾကာတက္ျခင္းမရွိ၊ ေနာက္ဆက္တြဲ အေနျဖင့္ ဝမ္းခ်ဳပ္ျခင္းလည္းမရွိေပ။ ေလးဘက္နာ၊ အဆစ္ေရာင္ေဝဒနာသည္မ်ားစြာကို စာေရးသူ ကုသေပးဖူးပါသည္။ ေလးဘက္နာ၊ အဆစ္ေရာင္ေရာဂါ၊ Gout ေရာဂါမ်ားသည္ အျမစ္ျပတ္ ေပ်ာက္ကင္းရန္ အလြန္ခက္ခဲသည္။

အစား အလြန္ေရွာင္ရသည္။ အစားေရွာင္ေနရင္းကပင္ ရာသီဥတုဆိုးလွ်င္ ေရာဂါျပန္ထသည္။ အခ်ိဳ႕က ေအးလွ်င္ အဆစ္အမ်က္ ကိုက္သည္။ အခ်ိဳ႕က ပူလွ်င္ အဆစ္ေရာင္သည္။ အိပ္ေရးပ်က္လွ်င္ ပင္ပန္းလွ်င္လည္း ေလးဘက္နာေရာဂါ ထျပန္သည္။

အေနာက္တုိင္းေဆးပညာတြင္ ေသြးစစ္ၿပီး ေလးဘက္နာကို A.S.O ျမင့္တက္မႈျဖင့္ တုိင္းတာၿပီး Gout ေခၚ ေျခမဆစ္၊ ေျခမ်က္စိ၊ ဒူးဆစ္ စသည့္ အဆစ္တစ္ဆစ္တြင္ ေရာင္ေသာ ေဂါက္ေရာဂါအတြက္ ယူရစ္အက္ဆစ္ (Uric acid) ျမင့္တက္မႈႏွင့္ တုိင္းတာေလ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခါက စာေရးသူ၏ လူနာတစ္ဦးတြင္ ေျခမဆစ္ေရာင္ေသာ ေဂါက္ေရာဂါ ျပန္ထလာသျဖင့္ ေမးၾကည့္ရာ အစားေရွာင္ေနေၾကာင္း၊ ဝမ္းတြင္းသားသာမဟုတ္၊ မည္သည့္အသားမွ မစား၊ ေရာင္ေစသည့္အစာ၊ ပဲပင္ေပါက္၊ ပဲတီခ်ဥ္၊ မွ်စ္၊ မွ်စ္ခ်ဥ္၊ အားလံုးေရွာင္ၿပီး သတ္သတ္လြတ္စားေနရင္း ေရာင္လာသည္ဟု ေျပာသည္။

လိမ္းေနက် လိမ္းေဆး ၂ ရက္၊ ၃ ရက္လိမ္းေသာ္လည္း အေရာင္မက်။  သူစားေနေသာ အစာကို ေမးၾကည့္ေသာအခါ ေန႔စဥ္ ကုလားပဲဟင္းႏွင့္ သတ္သတ္လြတ္ စားေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ စာေရးသူက သူ႔ကို ပဲရာဇာ ပဲနီေလး ေျပာင္းစားၾကည့္ဖို႔ တုိက္တြန္းသျဖင့္ ေျပာင္းလဲစားရာ ေနာက္တစ္ပတ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ သက္သာလာေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ပိုးေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ေလးဘက္နာ ျဖစ္သျဖင့္ အေနာက္တုိင္းေဆး Pan V ကို ႏွစ္ရွည္စားေနရသူ တစ္ဦးကို ပဲရာဇာဟင္းခ်ိဳ တစ္လခန္႔ ေသာက္ၾကည့္စမ္းပါဟု တုိက္တြန္းရာ သက္သာေၾကာင္း၊ ေနပူလွ်င္ ေမာသည့္ ရင္ထဲမွ မြန္းၾကပ္သည့္ ေဝဒနာပါ သက္သာလာေၾကာင္း ေျပာပါသည္။

ပဲရာဇာကို ႏွစ္ရွည္စြဲစားႏုိင္လွ်င္ ပို၍ သက္သာမည္ထင္သည္။ “ေသြးေလဘက္နာရွိသူမ်ားကို ပဲရာဇာဟင္း စားၾကည့္ရန္ မၫႊန္ရေသးပါ။ ထိုေလးဘက္နာမ်ိဳးမွာ ေသြးထဲမွာ ေဖာက္ျပန္ေသာ ေရာဂါျဖစ္သျဖင့္ အကုရခက္သည္။ သို႔ေသာ္ မိမိဆရာဝန္ေပးေသာ စားေနက်ေဆးကိုစားရင္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွလည္း ဓာတ္စာအျဖစ္ ပဲရာဇာဟင္းခ်ိဳကို ေသာက္ေပးေစခ်င္ပါသည္။ ဓာတ္စာျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းေသာ ေရာဂါမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ေလးဘက္နာေရာဂါ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသည္။

ကူးစက္ေရာဂါ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာက္ကင္းရန္လည္း ခက္ခဲေသာ ေဝဒနာမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ ေရာဂါဆိုးလွ်င္ အလုပ္ပ်က္၊ အကိုင္ပ်က္ ျဖစ္တတ္သည္။ တိက်စြာ ေပ်ာက္ကင္းေသာ ေဆးနည္းလည္း မရွိပါ။ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရမွ်တေအာင္ ေနထုိင္ႏုိင္မွ သာသက္သာမည္ ျဖစ္သည္။ ယခု စာေရးသူတင္ျပေသာ ပဲရာဇာ၊ ပဲနီေလး၊ ပဲျဖဴေလး ဓာတ္စာစားနည္းကို စမ္းစား ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ သက္သာသြားသည့္သူမ်ား ရွိမည္ဆိုလွ်င္ ကုသိုလ္ရသည္ဟု မွတ္ယူပါမည္။

ၾကည္လြင္ျမင့္(မုျဒာ)

SHADE Journal