ခရီးသြားမ်ား

ထ႐ႈးမင္းကပုတ္ရဲ႕ ဇတ္ေကာင္မင္းသမီး ဟိုလီဂိုလိုက္လီဆိုတဲ့ ေလာကီဆန္လွတဲ့အေျခအေနမဲ့ကေလးက သူ႔ပစၥည္း ေတြကို ခရီးေဆာင္ ေသတၱာေတြထဲထည့္ၿပီး လိပ္စာတတ္ရမဲ့ ေနရာမွာ ‘ခရီးသြား ေနသည္’ ဆိုတဲ့ စာတေၾကာင္းတည္း ထင္းေနေအာင္ ေရးထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး ေနထိုင္ရာဌာနအေပၚ သစ္ဆန္းတဲ့ အျမင္မ်ဳိးကိုစသိခဲ့ရတုန္းကက်မကဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကေနကူးေျပာင္းခါစ၊အံၾသသေဘာက်ဘြယ္ရာ စြန္႔စားခန္းအျဖစ္ ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ႐ုပ္ခႏၶာအရ ေရြ႕လ်ားသြားျခင္းနဲ႔ပဲ ဆက္စပ္ပံုေဖာ္မိခဲ့ပါတယ္။
က်မ မိုက္ကယ္နဲ႔ လက္ထပ္အၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဟိမ၀ႏာၱေဒသ ေလ့လာေရးကို စူးစူးနစ္နစ္ စိတ္၀င္စားမႈေၾကာင့္ ကမာၻရဲ႕ ေခါင္ ေပ့ဆိုတဲ့ ေဒသေတြဆီမၾကာခဏေရာက္ေလ့ရွိကာအျမဲလိုလိုပဲလွည့္လည္သြားလာေနရခဲ့လို႔ ဒီအျမင္ကပိုၿပီးအား ေကာင္းလာခဲ့ပါတယ္။က်မတို႔ခရီးရွည္ေတြက ျပန္လာတဲ့အခါက်မတို႔ရဲ႕မိတ္ေဆြအေတာ္

မ်ားမ်ားဟာ အရင္လိပ္စာ ေတြမွာပဲ ရွိေနတာကို တအံတၾသ ျဖစ္ရတတ္ပါေသးတယ္။ လႈပ္ရွားသြားလာေနရတာကေတာ့ က်မတို႔အတြက္ သာမန္ ဘ၀ျဖစ္စဥ္လိုပါပဲ။ က်မသား ၂ ေယာက္ ေမြးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာင္ ခရီးသြားလာျခင္းဟာ က်မတို႔ဘ၀ ရပ္တည္မႈမွာ တြဲလ်က္ပါေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မ ဗမာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုမွာ ပါ၀င္ခဲ့ခ်ိန္ မတိုင္မီ သံုးႏွစ္ေလာက္အတြင္း က်မတို႔ရဲ႕ ေနရာဌာနဟာ အဂၤလန္၊ ဂ်ပန္ အိႏၵိယတို႔အၾကား ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။
ခရီးရွည္ႀကီးလို႔ တင္စားေျပာဆိုၾကတဲ့ ဘ၀ေတြဆိုတာ အၾကမ္းအားျဖင့္ေတာ့ ျဖစ္ရပ္အေထြေထြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတတ္ တာမ်ဳိးပါပဲ။ သာမန္ေန႔မ်ားကို ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ကုန္ဆံုးသြားတာမ်ဳိးကို ခရီးသြားျခင္းလို႔ ေခၚထိုက္တယ္လို႔ ယူဆေလ့မရွိပါ ဘူး။ ထပ္တလဲလဲျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြဟာ ထူးျခားတဲ့ လကၡဏာေတြေပ်ာက္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈေႏွးေကြးလြန္းလို႔ လံုး၀ရပ္ဆိုင္း ေနၿပီထင္ရတဲ့ ေရခဲျမစ္သဖြယ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္သာ က်မတို႔ရဲ႕ အာရံုေတြကို ပတ္၀န္းက်င္ေလာက ရဲ႕ အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်ေတြအေပၚ ထိရွခံစားႏိုင္ေအာင္ ထက္ျမက္လာေစပါတယ္။
က်မ ေနအိမ္အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ ႏွစ္မ်ား အတြင္းမွာပဲ ခရီးကို ဘ၀လို႔ထင္တဲ့အစား၊ ဘ၀ကို ခရီးတခုလို စသိလာခဲ့ပါ တယ္။ မျခားနားတဲ့ နိစၥဓူ၀လုပ္ငန္းေတြဟာ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုးေနတဲ့ တေန႔ခ်င္း တေန႔ခ်င္းကို ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ မိနစ္ တမိနစ္ခ်င္း ျခားနားပံုနဲ႔ အခ်ိန္ရဲ႕အျမန္ႏႈန္းအေပၚ သိရွိခံစားႏိုင္တဲ့ အာရံုကို ျမင့္မားလာေစပါတယ္။ အနိစၥတရားဆိုတာ ဟာ ဒႆန တစ္ရပ္သာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းေနတဲ့ ဘ၀၊ ျဖစ္ေန ပ်က္ေနတဲ့ တဒဂၤေတြကေန သီတင္းပတ္ ေတြ၊ လေတြ၊ ႏွစ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ပံုမွန္တရားထိုင္တာက သတိရွိျခင္းကို ပိုထက္ျမက္ေစတယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ သိမွတ္စိတ္ တခုက ေန ေနာက္တခုကို သတိကပ္ၿပီး ျဖတ္ေနတဲ့အခါ က်မရဲ႕ အျမဲတမ္းလိပ္စာဟာလည္း ‘ခရီးသြားေနသည္’ ဆိုတာပါပဲ လားလို႔ ခံစားမိလာတယ္။ စြန္႔ပစ္ဖို႔ လိုတာေတြကို စြန္႔ပစ္ႏိုင္ဖို႔ က်မရဲ႕ ခရီးေဆာင္ အထုပ္အပိုးေတြကို အခ်ိန္တိုင္း အျမဲ ျပန္သံုးသပ္လာတတ္ပါတယ္။ က်မ အျမဲတန္းပဲ ခရီးသြားေနရမယ္ဆိုတာကို သိလာကတည္းက က်မ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ သြားလာခ်င္ေတာ့တယ္။
စိတ္ကူးယဥ္ပုံျပင္ထဲက ဇတ္ေကာင္တေယာက္လို အခ်ိန္နဲ႔ သံသရာထဲ လည္ၿပီးရင္း လည္ရဦးမယ္ဆိုတဲ့ ရွည္လ်ားတဲ့ ခရီးတခုေပၚ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ သိရတဲ့အခါ ဂိတ္တံခါးအျမင့္ေတြ၊ သံဆူးႀကိဳးေတြ၊ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ခရီးတာမ်ားစြာ ကာ ဆီးေနတာေတြကို ေက်ာ္လႊားၿပီး က်မရဲ႕ ခရီးေဖာ္ေတြကို အမီလွမ္းႏိုင္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘယ္ကိုဦးတည္မွန္း၊ ဘယ္ေရာက္မွန္း မသိေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ့္ကိုယ္ ခရီးသြားဆိုတာကို သိေနတဲ့သူ အခ်င္းခ်င္းဟာ ဘာ သာစကားေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္တြင္သာမက အခ်ိန္နဲ႔ေနရာေတြကိုပါ ေက်ာ္လႊားၿပီး အမွန္တကယ္ပဲ ဆက္သြယ္ႏိုင္ တယ္မဟုတ္ပါလား။ ေျမပံုဆြဲထားျခင္း မရွိေသးတဲ့ ေဒသေတြမွာ ခရီးသြားေနရသူေတြဟာ မသိရာေနရာေတြကို ယံု ၾကည္ခ်က္နဲ႔ ရဲစြမ္းမႈကိုသာ အကာအကြယ္ယူၿပီး စြန္႔စားျဖတ္သန္းရတဲ့ အႏၲရာယ္ အေတြ႔အၾကံဳခ်င္း တူညီမႈေတြေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း မွ်ေ၀ခံစားမႈေတြ တိုးပြားလာရတယ္။
က်မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ က်မဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္လံုးလံုး ခရီးၾကမ္းႀကီးကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတာဆို ေတာ့ အခုဂ်ပန္ျပည္သူေတြရဲ႕ ေတာင္တက္ခရီးလမ္းလို႔ေျပာရမဲ့ ကမာၻ႔အႀကီးဆံုး ျပန္လည္ေနရာခ်ထားျခင္းနဲ႔ ျပန္လည္ တည္ေဆာင္ျခင္း အစီအစဥ္ တခုအေပၚ ထြက္ခြာခဲ့တာ ေတြ႔ရတဲ့အခါ ေလးေလးနက္နက္ ေထာက္ထားစာနာရံုသာမက အားလံုးေအာင္ျမင္ၾကပါေစလို႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းလိုက္မိပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ဒုကၡေတြ၊ အခက္အခဲေတြအား လံုးကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေစဖို႔ က်မတို႔ ဆုေတာင္းၾကသလို ဂ်ပန္ျပည္သူေတြလည္း မိမိတို႔ရဲ႕ ဒုကၡေတြ၊ အခက္အခဲေတြအား လံုးကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းပါတယ္။
အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ဖိႏွိပ္မႈလႈိင္းတံပိုးေတြ အမ်ားႀကီးစီးခဲ့ရတာပါ။ အဆိုးဆံုး အခ်ိန္ေတြတုန္းက က်မတို႔ ဟာ ေန႔တေန႔ကို စရင္ မေန႔ညက ဘယ္သူေတြကို ဆြဲသြားေသးလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးနဲ႔ စရပါတယ္။ တနလၤာေန႔ေတြက အထူးဆိုးပါတယ္။ လံုျခံဳေရးတပ္ေတြကသူတို႔ရဲ႕မႏွစ္လိုဖြယ္စိုးရြ႕ံစရာလုပ္ငန္းေတြကိုသီတင္းပတ္ကုန္အားရက္ေတြမွ ေရြးလုပ္

သလိုပါပဲ။ ဒီလိုရက္ေတြဆို က်မတို႔ ပါတီ၀င္အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္ဖို႔က ခက္ခဲပါတယ္။ က်မတို႔ ရံုးကဖုန္းနဲ႔ က်မအိမ္က ဖုန္းက သံုးမရတာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေနတဲ့အျပင္ အတက္ႂကြဆံုး ပါတီ၀င္အခ်ဳိ႕အိမ္က ဖုန္းေတြကိုလည္း ျဖတ္ျဖတ္ ထားတတ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက လက္ကိုင္ဖုန္း (ေကာင္းခ်ီးမ်ားစြာ ေပးရမဲ့ ပစၥည္းပါ) ကလည္း မေပၚေသးေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ လူငယ္ေတြကိုပဲ ဟိုေျပး ဒီေျပးခိုင္းၿပီး တရားမွ်တမႈ က်င့္၀တ္စံ အားလံုးအရ ကိုယ့္အိပ္ရာမွာကိုယ္ ေအးေအး အိပ္ေနရမယ့္သူေတြထဲက ဘယ္သူေတြမ်ား ပါသြားေသးလဲဆိုတဲ့ သတင္းေတြ စံုစမ္းခိုင္းရပါတယ္။
ဒီလို မေထာက္မညႇာတဲ့ ႏွိပ္ကြပ္ျခင္းေတြခံေနရတဲ့ ေန႔ေတြကို ျဖတ္သန္းရာမွာ က်မတို႔ရဲ႕ ဆင္ျခင္တံုတရားေတြတင္မက က်မတို႔ရဲ႕ ဟာသဉာဏ္ေတြေတာင္ မၿပိဳလဲခဲ့ရေအာင္ ဘာနဲ႔ က်ားကန္ခဲ့ရပါသလဲ။ အဲဒါက က်မတို႔ရဲ႕ အားေကာင္းတဲ့ ေသြးစည္းညီညြတ္မႈပါပဲ။ ဒါကပဲ က်မတို႔ရဲ႕ ခါးေတြကို မတ္ေနေစၿပီး ဘယ္လိုဖိႏွပ္မႈမ်ဳိးကိုမဆို ရင္ဆိုင္ခရီးဆက္ေစခဲ့ ပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ေသြးစည္းညီညြတ္မႈကို ဂ်ပန္မွာ ဒုကၡၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြကို ကမ္းလွမ္းခ်င္ပါတယ္။ ျပန္လည္ ရွင္သန္ဖို႔၊ ျပန္လည္စတင္ဖို႔ လမ္းခရီးကို ေလွ်ာက္တဲ့အခါ က်မတို႔ဟာ အတူရွိေနမွာပါ။
ဒီလအတြက္စာမွာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာမ်ဳိးေရးရမလဲလို႔ က်မကိုယ္ က်မ ေမးမိတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံအ တြက္ အဓိကျဖစ္တဲ့ ကိစၥရပ္ႀကီးနဲ႔ မသက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြအတြက္ ေနရာရွိပါ့မလား။ ဆူနာမီ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ မဆိုင္တဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ဳိးကပဲ ပူပန္ေသာကေရာက္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ သူတို႔ လိုလားတဲ့ အေျပာင္းအလဲမ်ဳိးပိုျဖစ္ေစမလား။ ၿပီးခဲ့တဲ့လက တိရစာၦန္ေလးမ်ားအေၾကာင္း ၂ ကို က်မဆက္မေရးပဲထားခဲ့ တယ္။ ဒီလိုအေရးႀကီးတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ တိရစာၦန္ေလးေတြအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေရးတာ သင့္ေတာ္တယ္လို႔ က်မမထင္လို႔ ပါ။ ‘ေနာက္လ’ မွ ေရးမယ္ေပါ့။ ေနာက္လဆိုတာ ဒီလျဖစ္လာပါၿပီ။ က်မေရးဖို႔ တံု႔ဆိုင္းဆဲပါပဲ။ သင့္ေတာ္ဦးပါ့မလား။ ေနာက္ေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဂ်ပန္ျပည္သူေတြ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာမ်ဳိး ဖတ္ခ်င္ၾကမလဲဆိုတာ က်မသိရရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ က်မ စဥ္းစားမိပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ က်မရဲ႕စာေတြက ဘယ္လိုကူညီႏိုင္မလဲဆိုတာ က်မရဲ႕စာဖတ္ ပရိတ္သတ္ေတြက က်မကို ေျပာျပၾကပါလား။
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္
(၂၃.၅.၂၀၁၁ ေန႔ထုတ္ Mainichi သတင္းစာတြင္ ဂ်ပန္ဘာသာ၊ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေဖာ္ျပၿပီး)
(ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဆူနာမီငလ်င္ႏွင့္ အဏုျမဴဓါတ္ေပါင္းဖိုမ်ား ဖိုစိမ့္မႈေၾကာင့္ လူအမ်ားအား ျပန္လည္ ေနရာခ်ထားသည့္အခ်ိန္ တြင္ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္)

moethihaaung blog