လုိက္တမ္း ေျပးတမ္း ဝကၤပါ

ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာ တခုေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုတပံုကုိ ျမင္ေတြ႔လုိက္ရတာ က်ေနာ့္အတြက္ အတိတ္က အရိပ္ဆုိး ေတြၾကားထဲကုိ ျပန္ေရာက္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရပါတယ္။

တပ္ေျပးစစ္သည္ေလးေတြ ျပန္ဖမ္းမိလာတဲ့ပံုကုိ ေဖ့စ္ဘြတ္အေကာင့္ပုိင္ရွင္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ သြားရင္းလာရင္း အမွတ္မ ထင္ေတြ႔လုိက္ရတာနဲ႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ယူလာခဲ့ၿပီး သူ႔ wall ျပန္တင္ေပးလုိက္တာပါ။ သူကုိယ္တုိင္ေတာင္မွ ဒီျမင္ကြင္းကုိ ပထမဆံုး ျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးတာျဖစ္ၿပီး ဘာရယ္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ေကာက္ယူရမွန္း မသိႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္လုိ႔ ဆုိထားပါ တယ္။

သူ႔ wall ထဲမွာဝင္ၿပီး comment ေပးသူေတြဟာလည္း မ်က္မျမင္ပုဏၰား ၆ ေယာက္ ဆင္တေကာင္ရဲ႕ ပံုသဏၭာန္ကုိ မွန္း ဆၾကည့္ၾကသလုိ ကုိယ့္အထင္ေလးေတြကုိယ္စီနဲ႔ မရဲတရဲ ထင္ေၾကးေပးထားၾကတာ ဖတ္ရပါတယ္။ တပ္ေျပးလုိ႔ ယူဆ သူ ေတြရွိေပမယ့္ အဲဒီအတုိင္းဆုိ စစ္သားအခ်င္းခ်င္း ဒီေလာက္အထိ ရက္စက္ အညႇာတာကင္းရသလားဆုိတဲ့ ေဝဖန္အ ျပစ္တင္စရာလည္း ျဖစ္ေနတာေပါ့။

ဒီဓာတ္ပံုေလးထဲမွာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ ထင္ဟပ္ေနတယ္။
အဲဒီဓာတ္ပံုထဲမွာ သံႀကိဳးတုပ္အဖမ္းခံထားရသူေတြဟာ တကယ့္တပ္ေျပးေလးေတြ အစစ္ပါဗ်ာ။
လူငယ္ေတြဟာ တပ္မေတာ္ထဲကုိ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရာက္ရွိလာၾကၿပီး ျပႆနာအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ထြက္ေျပး ေနၾက တာ ေန႔စဥ္ျမင္ကြင္းတရပ္လုိ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
တပ္မေတာ္ဆုိတာ လူငယ္ေတြအတြက္ အဖက္ဖက္ကတုိးတက္ဖံြ႔ၿဖဳိးေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရာ ဌာနႀကီးတခုသာ အမွန္ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ခုလုိျမင္ကြင္းေတြ ေပၚေပါက္လာစရာအေၾကာင္းမရွိပါ။

အရင္တုန္းကဆုိရင္ လူငယ္တေယာက္ တပ္ထဲေရာက္သြားၿပီး မိဘရပ္ထံခြင့္ျပန္လာတဲ့အခါ ရပ္ထဲရြာထဲက လူေတြ အ ေလးတယူ တန္ဖုိးထားဆက္ဆံၾက၊ အထင္ႀကီး အားက်ဂုဏ္ယူၾကနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကုိ က်က္သေရမဂၤလာ ရွိပါတယ္။ အ နည္းဆံုး ေျပာတာဆုိတာ ေနတာထုိင္တာေတြဟာ အရင္နဲ႔မတူ ပိပိရိရိေသေသသပ္သပ္နဲ႔ ေလာကဝတ္ကုိ နားလည္သိ တတ္သူေတြ ျဖစ္လာတတ္ၾကပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ဆုိ အရင္ရပ္ထဲရြာထဲမွာ ေနတုန္းက ကုိယ္တဖက္သတ္ က်ိတ္ပုိးပုိးခဲ့ရသူ၊ ကုိယ့္ကုိေယာက္်ားတေယာက္ရယ္လုိ႔ အားကုိးသမႈမျပဳခ်င္သူ ပ်ဳိျဖဴေခ်ာက ယူနီေဖာင္းေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ၿပီး ခြင့္ျပန္လာတာကုိ ေတြ႔ရတဲ့အခါမွ ဟန္ပန္ ေတြေျဖေလ်ာ့လုိ႔ ၾကည္ျဖဴေမတၱာမွ်ခဲ့တဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြၾကံဳဖူးသူ မရွားပါ။

ေနာက္ စစ္သည္တဦး တနယ္တေက်းမွာ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်တဲ့အခါမွာလည္း မ်က္နွာမငယ္ရဘူးေလ။ တပ္ရင္းမွဴး က မိဘေနရာမွာ တာဝန္ယူၿပီး မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္ေပးတာ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့လည္း တပ္မွာ ေနစရာလုိင္းခန္းက အသင့္။ အဆင့္မီအထက္တန္းက်လွတယ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း တူႏွစ္ကုိယ္ ဘဝခရီးအစမွာ ပူပင္ ေၾကာင့္ၾက သိပ္မေရာက္ရဘူး။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ စစ္သည္ကတပ္ထဲမွာ ဇနီးသည္က ေယာကၡအိမ္မွာ တကဲြတျပားစီျဖစ္ေန သူေတြ မနည္းလွ။

ဟုိးအရင္တုန္းက တပ္ထဲဝင္ဖုိ႔ ခုေလာက္မလြယ္လွေသးဘူး။ စစ္သားစုေဆာင္းေရးဌာနမွာ ရွိတဲ့တာဝန္ခံ ဆရာေတြက စစ္သည္ ေလာင္းရဲ႕ ကုိယ္ေရးရာဇဝင္ကုိ အမွန္သိရေအာင္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စစ္ေမးၾကတာ။ ေက်နပ္ ေအာင္ေမး ျမန္းၿပီးတဲ့အခါမွာလည္း ကုိယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခုိင္မခုိင္ ေသခ်ာထုိင္ၿပီး စဥ္းစားခုိင္းေသးတာ။ ဒါနဲ႔လည္း မၿပီးေသးဘူး။ ေဆးစစ္တာပါ ေအာင္အံုးမွ။ အိမ္ကေန ၾကံဳးဝါးထြက္သြားၿပီးကာမွ ေဆးမေအာင္လုိ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။

က်ေနာ္ ၁၀ တန္းႏွစ္မွာ အိမ္ကအစ္မနဲ႔စိတ္ဆုိးၿပီး တပ္ထဲဝင္ဖုိ႔ အိမ္က ထြက္ေျပးဖူးတယ္။ အလြယ္တကူ လုိက္ရွာလုိ႔ မရေအာင္ ရန္ကုန္အထိသြားဝင္တာ။ ေမွာ္ဘီ၊ မဂၤလာဒံုနဲ႔ အလံု စုေဆာင္းေရးေတြအထိ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္စု ေဆာင္းေရးကမွ က်ေနာ့္ကုိ လက္မခံခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း အေတြ႔အၾကံဳမရွိ၊ ေက်ာင္းတက္မလုိလုိနဲ႔ လြယ္အိတ္ထဲ အဝတ္ပုိ ၂ စံုထည့္ၿပီး ေျပးလာတာဆုိေတာ့ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္က ပါလာတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားဆုိတာ အလုိလုိ ေပၚလြင္ေနတာေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္ထိ တပ္ဖဲြ႔စည္းပံု ပံုမွန္အေနအထားေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ တပ္ကထြက္ခြင့္တင္တဲ့ကိစၥလည္း ခုေလာက္ မခက္ခဲ ေသးဘူးထင္တယ္။ ဒီေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြဟာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားႏိုင္ၾကေသးတယ္။

ခုေနာက္ပုိင္း ထိပ္ပုိင္းေခါင္းေဆာင္ႀကီး ၾကယ္ငါးပြင့္ရာထူးလုိခ်င္တာကစၿပီး တပ္ထဲမွာ အေျခအေနေတြ ရစရာမရွိ ေအာင္ ဆုိးသြားေတာ့တာ။ တပ္ဖဲြ႔စည္းပံုေတြ အရမ္းကာေရာခ်ဲ႕၊ တပ္သစ္ေတြအမ်ားႀကီးတည္၊ လူအင္အား မမွ်တႏိုင္ ေတာ့ ရသမွ်လူနည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ အဓမၼစုေဆာင္း၊ ရွိၿပီးသားလူလည္း ထြက္ခြင့္မေပး၊ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးက်ေတာ့ မယ္မယ္ ရရမရွိ။

စစ္သည္ေတြ တပ္ေနေပ်ာ္ေရးကိစၥ ဘယ္ေလာက္ထိ လစ္လ်ဴရႈသလဲဆုိရင္ က်ေနာ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ တပ္မွာ အထက္ ညႊန္ ၾကားခ်က္အရ တပ္ေနေပ်ာ္ေရးစီမံခ်က္ ေရးဆဲြၾကတယ္။ စာမူၾကမ္းေရးတာမွာ ဒုတပ္မွဴး၊ ေရး/ေထာက္ အရာရွိ၊ ရံုးအုပ္ စသူေတြက မေရးဘူး။ လက္ေအာက္ခံ စာေရးတေယာက္ကုိ ေရးခုိင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာမူၾကမ္းကုိ တပ္မွဴးဆီ မတင္ျပ ေတာ့ဘဲ ဒီအတုိင္းပဲ အေခ်ာသပ္႐ိုက္ ေရး/ေထာက္အရာရွိက အျပင္အဆင္ မရွိ လက္မွတ္ထုိးလုိက္ၿပီး စားရိပ္သာ နံရံ မွာ ခ်ိတ္ဆဲြထားလုိက္တယ္။ (လူႀကီးလာရင္ ျပဖုိ႔သက္သက္သာ)

အဲဒီလုိ စစ္သည္ေတြကုိ ျဖစ္သလုိထားေတာ့ စစ္သည္ေတြကလည္း တာဝန္မဲ့စိတ္ေတြ ဝင္လာတာေပါ့။ ခုိင္းတဲ့ အလုပ္ ကုိ တာဝန္ေက်ရံုလုပ္တယ္။ အခြင့္သင့္တာနဲ႔ အျပင္လစ္ဖုိ႔ စဥ္းစားေနၾကတယ္။ အနီးဝန္းက်င္ ရပ္ထဲရြာထဲမွာ ျပႆနာ ေတြတက္ၾကတယ္။ ခြင့္သြားၿပီးရင္ ျပန္မလာၾကေတာ့ဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ တပ္ေျပးဘဝကုိ ေရာက္ကုန္ၾကတာ။

တပ္ေျပးျပန္ဖမ္းမိတယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကုိ ရဲက ေရွာင္တခင္ ဧည့္စာရင္းစစ္ရင္း ျပန္မိ ၾကတာ၊ တခ်ဳိ႕ကုိ သတင္းအရ သြားေရာက္ရွာေဖြရင္း ျပန္မိတာ၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ စစ္ေျပးဘဝနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ျပႆနာ တက္၊ ရဲစခန္းေရာက္၊ အမႈႀကီးမယ္ထင္ေတာ့ တပ္ေျပးကုိယ္တုိင္က က်ေနာ္တပ္ေျပးပါ ဆုိၿပီး ဝန္ခံလုိ႔ ျပန္မိတာ။ တပ္ ထိန္းတပ္ေတြမွာလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ တပ္ေျပးဖမ္းဆီးေရး စီမံခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။

ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မိမိ ရဲက မိထားတဲ့ တပ္ေျပးစစ္သည္ကုိ နယ္ေျမခံ တပ္ထိန္းဆီလႊဲေပးရပါတယ္။ တပ္ထိန္းက တဆင့္ သူနဲ႔သက္ဆုိင္တဲ့ တုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ တပ္ရင္းကုိ ေၾကးနန္းထုတ္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားရတာ။ ေၾကးနန္း ရတဲ့အခါ သက္ ဆုိင္ရာတပ္က ကုိယ္စားလွယ္လႊတ္ၿပီး ေခၚခုိင္းရပါတယ္။

ကုိယ္တုိင္အဖမ္းခံတာ မဟုတ္ဘဲ ဖမ္းလုိ႔ျပန္မိလာတဲ့သူဟာ အခ်ဳပ္က်ေထာင္က်ျဖစ္မွာကုိ အသာတၾကည္ ဘယ္လက္ခံ ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေရာက္ေလရာမွာ လစ္ရင္လစ္သလုိ ထြက္ေျပးဖုိ႔ အားထုတ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ထြက္ေျပးရင္ လူ ၾကားထဲမွာ အလြယ္တကူေပၚလြင္ေနေအာင္ တပ္ထိန္းအခ်ဳပ္ေရာက္တာနဲ႔ ေခါင္းကုိ ေလးကြက္ၾကားရိတ္ပစ္လုိက္ၾက တယ္။ အဲဒီၾကားထဲကေတာင္ လြတ္ေအာင္ထြက္ေျပးႏိုင္သူေတြ ရွိၾကတယ္။

ဒီလုိလုပ္ၾကတာက အမုန္းတရားနဲ႔ အၿငိဳးအေတးထား လုပ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တပ္ထိန္းနဲ႔ တပ္ေျပးစစ္သည္ဆုိတာ အရင္က သိၾကဖူးသူေတြမွ မဟုတ္တာ။ ဒီေတာ့ အမုန္းမရွိ၊ သံေယာဇဥ္လည္းမႀကီး ပံုမွလူ႔ဝတၱရားအရ ဆက္ဆံၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္လက္ထဲက လြတ္ေျပးသြားရင္ ကုိယ့္တာဝန္ပဲ မဟုတ္လား။ အဲလုိျဖစ္တဲ့အခါ သူထြက္ကုိယ္ဝင္ ေပးဆပ္ၾက ရတာ။ ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ သာဓကေတြလည္း မနည္းမေနာရွိေနေတာ့ ကုိယ္ဒုကၡၾကံဳရ မယ့္အျဖစ္ကုိ မေရာက္ေအာင္ ကာကြယ္ ၾကရေတာ့တယ္။

ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ရာမွာ ကုိယ့္ဘက္က အကာအကြယ္ယူလြန္းလုိ႔၊ ေပါ့ဆလုိ႔ မျဖစ္သင့္ဘဲ နစ္နာခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။ တခါက သင္တန္းေက်ာင္းက ထြက္ေျပးတဲ့ စစ္သည္တဦးျပန္မိထားတာကုိ သြားေခၚသူက လက္ထိပ္ေနာက္ ျပန္ခတ္ၿပီး ေခၚလာပါတယ္။ ေခ်ာင္းတခုကုိ ျဖတ္ကူးတဲ့အခါမွာေတာ့ ထြက္မေျပးႏိုင္ဘူး အထင္နဲ႔ ေပါ့ေပါ့ဆဆပဲ ေန လုိက္ခ်ိန္မွာ တပ္ေျပးစစ္သည္ ေလွေပၚကခုန္ခ်သြားပါတယ္။ လက္ထိပ္ ေနာက္ျပန္ခတ္ထားတဲ့အျပင္ ေရစီးလည္း သန္တာမုိ႔ အသက္ရွင္လ်က္ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ္ ေရတပ္တပ္ထိန္းတပ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္က ဒီျမင္ကြင္းေတြ ေန႔တဓူဝ ၾကံဳေတြ႔ေနရတာပါ။ တခါတုန္းက တပ္ေျပးစစ္သည္က အသက္ႀကီးႀကီး၊ လာေခၚတဲ့ တပ္ကုိယ္စားလွယ္ ဒုတပ္ၾကပ္က ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္။ ဘူတာရံုေခၚ သြားဖုိ႔ လက္ထိပ္ခတ္ကာနီးမွာ ဒုတပ္ၾကပ္က အဖုိးႀကီးကုိ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္။ “ဦးေလးက က်ေနာ့္အေဖ အရြယ္မုိ႔ လက္ထိပ္မခတ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တာဝန္အရ လုပ္ရတာကုိ နားလည္ေပးပါ” တဲ့။ အဲလုိ ယဥ္ေက်းတဲ့ စစ္သည္ မ်ဳိးလည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။

တပ္ထိန္းမွာ ရိတ္ေပးထားတဲ့ ဆံပင္ေလးကြက္ၾကား ကိစၥကေတာ့ လာေခၚတဲ့ တပ္ကုိယ္စားလွယ္နဲ႔သာ ဆုိင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္တယ္။ ဒီပံုစံႀကီးနဲ႔ လူၾကားထဲသြားရတာ ဘယ္ေလာက္ အရွက္ရမယ္ဆုိတာကုိ နားလည္စာ နာေပးတယ္။ တပ္ထိန္းတပ္အနီးအနားက ဆံသဆုိင္မွာ ကတံုးရိတ္ေပးၿပီးမွ ေခၚသြားၾကတယ္။ ညႇပ္ထားတဲ့ ဆံပင္ပံုကုိ မျမင္ရေအာင္ ဦးထုပ္ခပ္ႀကီးႀကီး ေဆာင္းေပးၿပီး ေခၚသြားသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ “မင္းအျပစ္နဲ႔မင္းပဲ” ဆုိၿပီး ခပ္တင္း တင္း ဆက္ဆံသူေတြလည္း ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြလုိ႔ပဲ ဆုိရမွာေပါ့။

က်ေနာ္ကေတာ့ ခုလုိ တပ္ေျပးနဲ႔ တပ္ထိန္း၊ ရဲတုိ႔ လုိက္တမ္းေျပးတမ္းကစားေနတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္မတင္ ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီအထဲမွာ လုပ္စားေနသူအခ်ဳိ႕ေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါက သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူပါ။ အမ်ားအားျဖင့္က ကုိယ့္ကုိ ေပးအပ္လာတဲ့ တာဝန္အရ မလဲႊမေရွာင္သာ လုပ္ကုိင္ေနၾကရတာပါ။ ေအာက္ေျခစစ္မႈထမ္းဘဝက အထက္ကခုိင္းရင္ မျဖစ္မေနလုပ္ေပးၾကရတာ ထံုးစံပါပဲ။

တပ္မေတာ္ ေခတ္မီတုိးတက္ေရးဆုိတာ အထက္ပုိင္းတာဝန္ရွိသူအဆင့္ဆင့္ရဲ႕ တာဝန္ယူမႈ၊ တာဝန္ခံမႈေတြကသာ အ ေရးႀကီးပါတယ္။ စစ္သည္ဖ်က္လုိ႔ တပ္ပ်က္မသြားပါဘူး။ စစ္သည္ဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔တန္ရာတန္ရာ လုပ္ငန္းတာဝန္ေတြကုိ ထမ္းရြက္ႏိုင္ရင္ တာဝန္ေက်ပါၿပီ။ သူတုိ႔တေတြ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔အညီ ရပ္တည္ေနႏိုင္ဖုိ႔က စီမံအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ေစတ နာနဲ႔ စိတ္ဝင္စားမႈအေပၚ တည္မွီေနပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ စစ္မႈထမ္းတယ္ဆုိတာကလည္း လူတေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္မႈအရပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ တပ္ထဲဝင္တဲ့ အခါမွာ လြယ္လြယ္ကူကူျဖစ္သလုိ သတ္မွတ္ႏွစ္ျပည့္လုိ႔ တပ္ကအနားယူခြင့္တင္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း မလုိအပ္ဘဲ ေႏွာင့္ ေႏွးၾကန္႔ၾကာမႈ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တပ္မွာ မေနခ်င္ေတာ့တဲ့ စစ္သည္တဦးကုိ အတင္း အက်ပ္ဆက္ၿပီး အမႈထမ္းခုိင္းတာ ဟာ စစ္သည္အတြက္သာမက တပ္အတြက္လည္း အက်ဳိးမရွိႏိုင္ပါဘူး။ အခန္႔မသင့္ရင္ အႏၱရာယ္ကုိ ဖိတ္ေခၚေနသလုိ ျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္ …

ေနမင္းသူ
၁၀-၈-၂၀၁၂

(ဓာတ္ပံုကုိhttp://www.facebook.com/#!/media/set/?set=a.213620095431398.46972.100003502285310&type=1 မွကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္)

naytthit.net