ေဆြႀကီး မ်ဳိးႀကီး

ဘဝမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြကုိ တသက္တာေမ့ေပ်ာက္မရႏိုင္ပဲ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနတတ္တာ လူ႔သဘာဝပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

၁၉၉၈ မွာ က်ေနာ္နဲ႔ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ နယ္တပ္ကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဗုိလ္တေထာင္ လင္းစေဒါင္းလမ္းဆံု အနီးမွာရွိတဲ့ စစ္မင္းသားတပ္ကုိ အေျပာင္းအေရႊ႕ပါလာခဲ့တယ္။ စစ္မင္းသားလုိ႔ တင္စားလုိက္ရတာက ဝတ္ဆင္ရတဲ့ ယူနီေဖာင္းကုိ အားနာမိလုိ႔ပါ။ စစ္ရံုးမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရသူေတာင္ အဲဒီတပ္က စစ္သည္ေလာက္ ယူနီေဖာင္း ေတာက္ေျပာင္မႈ မရွိႏိုင္ပါဘူး။

ႏွစ္စဥ္ စစ္သည္တဦးကုိ ယူနီေဖာင္းတစံုက်ခ်ဳပ္ေပးထားေတာ့ ေဘာင္းဘီဖင္ျပဲ အေရာင္မဲြအကၤ်ီ ဘယ္သူမွ မဝတ္ၾကပါ။ သြားေရာက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ ေနရာေတြက ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ တက္ေရာက္တဲ့ထိပ္သီးအခမ္းအနားေတြ၊ ဗီအုိင္ပီလမ္းေၾကာင္း ရွင္းလင္းေရး တာဝန္ေတြဆုိေတာ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈမွာ အျပစ္ဆုိစရာမရွိေအာင္ဂ႐ုစုိက္ၾကရတာ။ ကြန္ဘက္ဖိနပ္ကအစ ဦးထုပ္တံဆိပ္အဆံုး ထိရက္ကုိင္ရက္စရာမရွိ တုိက္ခၽြတ္သန္႔စင္ထားရတာ။ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ရံုးမွာ ေနရသူေတြေတာင္ သူမ်ားထက္ပုိၿပီး ေျပာင္ေျပာင္ ေရာင္ေရာင္ ဝတ္ဆင္ထားရတယ္။

ဒါေပမဲ့ မိသားစုသက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး ေဆာင္ရြက္ေပးမႈအပုိင္းမွာေတာ့ အေတာ္ႀကီးကုိ ခ်ာတယ္ေျပာရမွာပါ။ တႏွစ္ပတ္ လည္လုိ႔မွ အပုိေငြ တေထာင္ျပည့္ေအာင္ မေပးႏိုင္တဲ့ တပ္။ စစ္သည္ေတြဟာ မိသားစုဝမ္းေရးအတြက္ ျဖစ္သလုိရတဲ့ နည္းနဲ႔ က်င္လည္ၾကရတာ။ သုိ႔ေပမဲ့လည္း အကန္႔အသတ္ေလး ေတြနဲ႔။ ရဲေဘာ္ တေယာက္ ဆုိကၠားနင္းတာေတြ႔ရင္ အ ဆူခံရတယ္ဗ်။ တပ္ဂုဏ္သိကၡာက် တယ္တဲ့။

ဒီေတာ့ လူသူသိပ္မျမင္တဲ့ လုပ္ကြက္ေလးေတြ ရွာလုပ္ၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဓနိေတာရံုးနဲ႔ ကညနရံုးမွာ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ ငန္းေလးေတြ ကုိယ္စားလွယ္လုပ္ၾက။ က်န္တခ်ဳိ႕လည္း အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္ေတြနဲ႔ ဝမ္းတူးသရီး စတုိးဆုိင္ အေရာင္းျမႇင့္ တင္ေရး ကုိယ္စားလွယ္ေတြျဖစ္။ ရသမွ်အခ်ိန္ပုိေလးေတြကုိ တန္ဖုိးရွိရွိအသံုးခ်ရင္း လက္ငင္းေငြရစနစ္ေလးေတြ ဖန္ တီးထားၾကရတယ္။

ရန္ကုန္မွာက စားစရိတ္ထက္ သြားစရိတ္က ပုိေထာင္းတယ္ေလ။ တေန႔တေန႔ အသြားအျပန္ လမ္းစရိတ္ သက္သက္ ကုိပဲ က်ပ္ငါးဆယ္ ကုန္တာ။ ကုိယ္ရတဲ့လခ ခရီးစရိတ္သာသာဆုိေတာ့ စားစရိတ္အတြက္ တပ္ကေပးတဲ့ ရိကၡာကြက္ တိကြတ္ၾကားနဲ႔ ဝန္ထမ္းဆန္ေလးပဲ အိမ္ျပန္ေပးႏိုင္တယ္။ ဟင္းလ်ာအတြက္ အိမ္က မိန္းမ စက္ခ်ဳပ္၊ ေစ်းေရာင္း။

နယ္မွာတုန္းက ခရီးစရိတ္၊ အိမ္ငွားစရိတ္မရွိ။ စားဖုိ႔အတြက္လည္း ေဟာင္ေကာင္မွာ ပင္လယ္စာေပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆုိင္တည္ (မတည္ခ်င္လည္းတည္) ၁၀ မ်ဳိး ၁၀ ေဘာင္စုိက္ခင္းေလးေတြနဲ႔ ဆုိေတာ့ တလ တလ အပုိေငြမရွိလွေပမယ့္။ ပူပူပင္ပင္ မေနရ။

ဒါေပမဲ့ အေနၾကာေတာ့ ပင္လယ္ေအာ္သံကုိ နားခါးလာတယ္။ ေျခက်င္တလွည့္ ကုန္းေၾကာင္းတလွည့္ ေရြ႔ေနရတာကုိ ျငီးေငြ႔လာတယ္။ ျမိဳ႕မွာဆုိ အပုိ အလုပ္တခု လုပ္ရင္အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ၄ ႏွစ္အၾကာမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ ခြင့္တင္လုိက္တာ။ ကုိယ့္ၾကမၼာကုိယ္ဖန္တီးရင္း ႏွဲခြက္ႀကီးတက္နင္းမိတဲ့ ကိန္းဆုိက္ပါ ေလေရာပဲ။

ရန္ကုန္ေရာက္ခါစမွာ အေတာ့္ကုိ ဒုကၡေရာက္တာဗ်။ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သား ေငြငါးဆယ္က်ပ္တန္ တရြက္ကုိ တဝက္စီခဲြၿပီး အိမ္ျပန္လမ္းစရိတ္လုပ္ၾကရတာ။ လင္းစေဒါင္းကေန ၿမိဳ႕ထဲကုိ ကားခငါးက်ပ္၊ ၿမိဳ႕ထဲကေန ကုိယ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္အထိ ႏွစ္ဆယ္က်ပ္ ကြက္တိပဲ။ ကုိယ္စီးတဲ့ကား လမ္းမွာ တစံုတရာျဖစ္ၿပီဆုိလုိ႔ကေတာ့ လမ္း ေလွ်ာက္ ျပန္ရၿပီသာမွတ္။

က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဟုိေနရာေရာက္ ဒီေနရာေရာက္ ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္ အလုပ္လုိက္ရွာ ေပမဲ့လည္း ေလွ်ာက္ျပန္ သံေပး ေျခေအးဝမ္းေရာင္ အျဖစ္နဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္လူပမ္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ဝမ္းတူး သရီး လက္ခဲြဆုိင္ေလးရဲ႕ အေရာင္းျမႇင့္တင္ေရးဝန္ထမ္း အလုပ္ေလးရခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က ဆုိင္အတြက္ လုိအပ္တဲ့ ပ႐ုိ မုိးရွင္းျပည့္မီေအာင္လုပ္မေပးႏိုင္လုိ႔ ေစာေစာစီးစီး အလုပ္အနားေပးခံလုိက္ရၿပီး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကေတာ့ ဆက္အ ဆင္ေျပေနေလရဲ႕။

ဒါနဲ႔ပဲ ရံုးမွာ သူလုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြ က်ေနာ္သိမ္းၾကံဳးကူလုပ္ေပးရင္း သူကလည္း က်ေနာ့္ကုိ တတ္နိုင္သမွ် မုန္႔ဖုိးေငြ စေလး အနည္းငယ္ခဲြေပးရွာတယ္။ သူေပးတဲ့ေငြကုိ က်ေနာ္ယူဖုိ႔ လက္တြန္႔ေနခ်ိန္မွာ သူက အားေပး စကားတခြန္း ဆုိ ျပန္ေသးတယ္။ “ယူသာယူပါ အကုိရာ… က်ေနာ္တုိ႔ခ်င္းက ဘဝတူေတြ.. ေအးအတူ ပူထြက္ေျပး ေပါ့ဗ်ာ…တဲ့။ ညီအကုိ သဖြယ္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသပါေပတယ္။

စေန၊တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္တခုမွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကုိ အလည္လုိက္သြားမိတယ္။ သူတုိ႔ျမဳိ႕က ရန္ကုန္ တဘက္ ကမ္း ရွင္ေမြ႔ႏြန္းနဲ႔ မင္းနႏၵာ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္တဲ့ၿမိဳ႕။ ရံုးပိတ္ရက္ဆုိေပမဲ့ သူကေတာ့ အလုပ္မအားဘူး ခင္ဗ်။ သူ႔ေဖာက္ သည္ ဝယ္ယူအားေပးသူ ကပ္စတန္မာေတြနဲ႔ အလုပ္ေတြရႈပ္လုိ႔။

ဝယ္သူအလာက်ဲသြားလုိ႔ နားခ်ိန္နည္းနည္းရတဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ နီးစပ္ရာ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကုိ ခ်ီတက္ ၾကတယ္။ ဒီေတာ့မွ လက္ဘက္ရည္ ေပါ့ဆိမ့္တခြက္နဲ႔ စကားဝုိင္းေလးဖဲြ႔ႏိုင္တာ။

“အကို… ခုန က်ေနာ့္ဆီမွာလာအားေပးတဲ့ ဘြားေတာ္ႀကီးကုိ မွတ္မိလား”

“လူေတြက အမ်ားႀကီး ဘယ္သူ႔ကုိေျပာတာလဲ ဟ..”

“ဟုိေလ မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ စီးကရက္ေသာက္တယ္.. လံုးႀကီးေပါက္လွ ဘြားေတာ္ႀကီးေလဗ်ာ”

“ေၾသာ္…အင္း မွတ္မိၿပီ”

“အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ နံပတ္ဝမ္းႀကီးရဲ႕ အစ္မတဲ့ ဗ်”

“ဟာ ဟုတ္ပါ့မလားဟ သူတုိ႔အဆင့္နဲ႔ ဒီေနရာမွာ ဒီလုိေနပါ့မလား”

“ဟုတ္တယ္အကုိရ သူတုိ႔အေဖက မိန္းမေတြအမ်ားႀကီးတဲ့… သူတုိ႔ႏွစ္ဦးက အေဖတူ အေမကဲြေမာင္ႏွမေတြ”

“ေၾသာ္… ေအး.. ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္မွာ”

က်ေနာ့္ အေတြးထဲမွာ တခါတုန္းက ၾကားဖူးတာေလးနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ၾကည့္မိတယ္။ ကပစ မွာလည္း နံပတ္ဝမ္းႀကီးရဲ႕ ႏွမ တဦး ရွိတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ၾကားဖူးထားတာ.. သူ႔ေယာက္ဖ အရာခံဗုိလ္ ဆံုးပါးခ်ိန္ နံပတ္ဝမ္းႀကီး ကုိယ္တုိင္ သူ႔ႏွမအိမ္ကုိ ေရာက္လာခဲ့ဖူးတယ္ ဆုိပဲ။

က်ေနာ္ေျပာတဲ့ နံပတ္ဝမ္းဆုိတဲ့သူကုိေတာ့ အားလံုးသိၾကမွာပါ။ သူႀကီးျပင္းလူလားေျမာက္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕က “ထီးရိပ္လည္းမခုိ ထီး႐ုိးနဲ႔လည္းမေဝး” ဆုိတဲ့စကားအတုိင္း အမရပူရ မႏၲေလးေနျပည္ေတာ္နဲ႔ သိပ္ၿပီးအလွမ္း မေဝးလြန္းတဲ့ ျမဳိ႕အမည္ မွာ“ဆည္” ပါတဲ့ ျမဳိ႕ေလးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔မိသားစုဟာ နန္းဟန္နန္းေသြး နန္းဓေလ့ကုိ ထံုမႊမ္းႏွစ္သက္လြန္းၿပီး ယေန႔တုိင္ က်င့္သံုးေနဆဲလုိ႔ သိရပါတယ္။

ခုနေျပာတဲ့ ဘြားေတာ္ႀကီး (သူတုိ႔ရြာကလူေတြအေခၚ မာမီႀကီး) ဟာ အေနအထုိင္ ဘုိဆန္ၿပီး အီးလည္းေကာင္းတယ္လုိ႔ လူေတြေျပာၾကတယ္။ သူက ကုိလုိနီေခတ္ေႏွာင္းပညာေရးမွာ ၁၀ တန္းထိပညာသင္ခဲ့ရတယ္တဲ့။သူ႔ေယာက္်ားက ဂ်ပန္ ေခတ္မွာ ဂ်ပန္စကားျပန္တဦး လုိ႔ဆုိၾကတယ္။ အဘြားႀကီးက သူနဲ႔နံပတ္ဝမ္းႀကီး ေမာင္ႏွမေတာ္စပ္တာကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွ စပ္စပ္စုစုေျပာမျပဘဲ ခပ္ကင္းကင္းပဲေနတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဘြားေတာ္ရဲ႕သားတေယာက္က နည္းနည္းလူရည္လည္ လူဝင္ဆံ့တယ္။ နံပတ္ဝမ္းႀကီးနဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္ရဖုိ႔ သူ လက္လွမ္းမီသမွ် အဆက္သြယ္ေတြကတဆင့္ အေမျဖစ္သူမသိေအာင္ က်ိတ္ႀကိဳးစား ခဲ့တယ္။ လမ္းေၾကာင္း နည္းနည္း ခ်ိတ္မိလာတဲ့အခါ သူ႔အေမမိသားစု ငယ္ငယ္က႐ုိက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုကို နံပတ္ဝမ္းႀကီးဆီ အေရာက္ ပုိ႔လုိက္ၿပီး ေတြ႔ခြင့္ ေတာင္းတဲ့အခါ လူကုိယ္တုိင္ေတြ႔ခြင့္မရေပမဲ့ ေဆြမ်ဳိးဆက္ စာရင္းမွန္ေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ခံရသတဲ့။

အဲဒီအေထာက္အထားရၿပီး မၾကာမီရက္ပုိင္းအတြင္းမွာဘဲ ဒီပုဂၢိဳလ္ ကလင္ကလင္ ဝန္ႀကီးရံုးကုိ တန္းေျပးေတာ့တာပဲ။ ဝန္ႀကီးကုိ စာရြက္ေလးထုတ္ျပရံုနဲ႔ အေမႊးဆပ္ျပာတံုးေလာက္ရွိတဲ့ ဖုန္းနံပတ္တခု သူ႔လက္ထဲ ဖတ္ခနဲ ျပဳတ္က်လာ တယ္။ ဒီအခ်ိန္တုန္းက တပ္မေတာ္ထဲမွာ ဗုိလ္မွဴးအဆင့္ရွိသူေတြသာ ေလွ်ာက္လႊာတင္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး တခုပါ။ လူ ႀကီး ပီအက္စ္အုိလုပ္ရတဲ့ ဗုိလ္ႀကီးတခ်ဳိ႕ေတာ့ ႁခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။

လက္ကုိင္ဖုန္းရၿပီး တလေလာက္အထိ ဒီလူ႔ခါးၾကားမွာ လယ္သာအိတ္ေလးနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတာ ေတြ႔ေတြ႔ေနၾကရတယ္တဲ့။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ေငြလုိတယ္ဆုိၿပီး ထုတ္ေရာင္းလုိက္တယ္ ဆုိျပန္ေရာ။ မၾကာပါဘူး ေနာက္တလံုး ထပ္ရျပန္တယ္။ ရွင္ဘုရင္အမ်ဳိးဆုိေတာ့လည္း တေန႔တမ်ဳိး မ႐ုိးႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ေပါ့ ေနာ။

သူမ်ားေကာင္းစားတာ မနာလုိလုိ႔ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ကုိယ္ေတြမွာ အလုပ္ရွိပါလ်က္ မေလာက္မငျဖစ္ေနလုိ႔ မိသားစု တဝမ္းတခါးအတြက္ ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းနင္းၿပီး က်င္လည္ေနရခ်ိန္မွာ ေငြရင္းမပါ ပါးစပ္ေလး စုိက္လုိက္ရံုနဲ႔ သိန္းဆယ္ဂ ဏန္းခ်ီတဲ့ ေငြပမာဏကုိ အလြယ္တကူ ရယူႏိုင္တဲ့ ေဆြႀကီးမ်ဳိးႀကီး မိသားစုအေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ ၾကားသိခဲ့ရတာေလး ရင္ဖြင့္ခ်င္တာ သက္သက္ပါ။

သတၱဝါေတြ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ….

က်ေနာ္…

ေနမင္းသူ
၁-၇-၂၀၁၀

naytthit.net