ဆိုကၠားသမားနဲ႔ႏႈိင္း၊ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္နဲ႔ မႏႈိင္းနဲ႔

က်ဳပ္တို႔လူငယ္ေတြ ၾကားထဲမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႏိွမ္ခ်လိုက္ခ်င္လုိ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိွပ္ကြပ္ လိုက္ခ်င္လို႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ခိုင္းႏႈိင္းၿပီးေျပာ တတ္တဲ့ စကားေလးေတြရိွတတ္တယ္မုိ႔လား။ ဥပမာအားျဖင္႔ “ ႐ုပ္ကိုက ဆိုကၠားသမား႐ုပ္နဲ႔”၊ “အရက္သမား ႐ုပ္နဲ႔” ဆိုတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္းက ေတာ႔ လူသံုးနည္းနည္း မ်ားေလမလားလို႔။ ဆိုကၠားသမားနဲ႔ အရက္သမားကို တန္ဖိုးမရိွတဲ့ လူ႔ အႏၶလို႔ သတ္မွတ္ခ်င္တဲ့ သေဘာပါေနပါတယ္။ ေျပာခံရတဲ့သူက သူ႔ကို ဆိုကၠားသမားနဲ႔ ႏႈိင္းခံလိုက္ရလုိ႔ နာတတ္ၾကသည္။ အရက္သမားနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး သတ္မွတ္ခံလိုက္ရလို႔ စိတ္ဆိုးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပသိ ေသေသခ်ာခ်ာ တ ခ်က္ေလာက္ စိတ္ကိုရပ္ၿပီးေတြးၾကည္႔မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္က ဆိုကၠားသမားေတြဘက္ကနာခ်င္တယ္။ ဆိုကၠားသမားေတြဆိုတာ လမ္းေဘးမွာ ဂိတ္ထိုး၊ က်ားကြက္ေရႊ႕ကစား၊ ပါးစပ္စည္းကမ္းမရိွ၊ အုပ္စုနဲ႔ နည္းနည္းဇာက်ယ္ခ်င္တတ္ၾကေပမယ့္ ရည္ရည္မြန္မြန္ ဆိုကၠားသမားေတြ အမ်ားၾကီး က်ဳပ္ေတြ႔ဖူးပါတယ္။
က်ဳပ္ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ မႏၱေလးမွာ ဆိုကၠားနင္းၿပီး ေဆးေက်ာင္းတက္ေန တဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားတေယာက္ေတြ႔ဘူးတယ္။ ေခတ္လုပ္ၿပီး ထင္ရွားေပၚလြင္ေအာင္ ဆိုကၠားနင္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ကိုဘဲ ေက်ာင္းစရိတ္ကာမိေအာင္ႀကိဳးစားတဲ့ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးကိုမ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ဆိုကၠားသမားကိုႏိွမ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ သိပ္ေတာ့မဟုတ္လွေသးဘူးေလ။
ေနာက္ဗ်ာ ဆိုကၠားနင္းတာ လြယ္တယ္မထင္နဲ႔ဗ်။ ဆိုကၠားေပၚတက္ခြၿပီးနင္းၾကည့္ရင္ ဆိုကၠားနင္းျခင္း အႏုပညာကို ခင္ဗ်ားသေဘာေပါက္ လာမယ္။ စက္ဘီးတစ္စီးစီးရတာနဲ႔ တစ္ျခားစီပါ။ တစ္ဖက္ဖက္ကိုဆြဲဆြဲခ်သြားလို႔ သတိထားၿပီး ထိန္းေက်ာင္းရတယ္။ ခရီးသည္၊ ၀န္တင္ၿပီး ေတာ႔ ဆိုကၠားတစ္စီးကို မတိမ္းမေမွာက္ရဘဲ လိုရာခရီးေရာက္ေအာင္ ဆိုကၠားနင္းရတာ အေလ႔အက်င္႔ရရင္သာ လြယ္တယ္လုိ႔ ထင္ရတာ။ တကယ္က်ေတာ့ အေတာ္ေလးအားစိုက္ၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲနင္းရပါတယ္ေလ။
ခ်ိဳင္႔ခြက္ေတြ၊ ကုန္းအတက္ေတြၾကားထဲမွာ ေရွာင္ရင္းရွားရင္း ဆိုကၠားတစ္စီးကို လမ္းေဘးဆြဲခ်မသြားေအာင္ ခင္ဗ်ားစိတ္ကူးနဲ႔ နင္းၾကည့္ စမ္းပါ။ စိတ္ေဇာေခြၽးမထြက္လာရင္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကိုေျပာခ်င္သလို ေျပာစမ္းပါေလ့။ ခရီးသည္ကို ဆိုကၠားေပၚက မဆင္းေစရဘဲ ဆင္းတြန္း စရာရိွတာတြန္း၊ ဆြဲစရာရိွတာ ဆြဲ၊ ေျခသလံုးႂကြက္ သားေတြ ေတာင္႔ေနေအာင္ အားစိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ဆိုကၠားကို စီးေနၾကေဖာက္သည္ဆုိရင္ ပိုလို႔ေတာင္ ဂ႐ုစိုက္ရပါေသးတယ္။ ထားေတာ႔ ဒါကဆိုကၠားနင္းျခင္းဆိုတာ လြယ္ပါတယ္လို႔ထင္ေနတာကို က်ဳပ္ က ေျခဖ်က္ခ်င္တာ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က မိမိကုိယ္ကာယကို အားျပဳ၊ သင့္တင္႔ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အခေၾကးေငြယူၿပီး ခရီးသည္ သြားလိုရာကို ပို႔ေဆာင္ေပးရတဲ့ ဆိုကၠားသမားကို က်ဳပ္ကေတာ႔ မႏိွမ္ခ်င္ဘူးဗ်။ လူေတြက ေမာ္ေတာ္ကား ငွားစီးရင္သာ သိပ္ ေစ်းမဆစ္ခ်င္ၾကတာ။ ဆိုကၠားသမား ေျပာတဲ့ ေစ်းဆိုရင္ ဆစ္လိုက္ခ်င္ၾကေသးတာ။ ဆိုကၠားဆိုတာမ်ိဳးက Taxi ေတြလို မီတာနဲ႔သြားလုိ႔ရတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေပၚက အခက္အခဲေပါင္း မ်ားစြာကို ကိုယ့္မွာရိွတဲ့ ခြန္အားကိုစိုက္ထုတ္ၿပီး အညင္သာဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္ေက်ာ္ရတာမို႔လား။ ဒီေတာ့ ဆိုကၠားသမားေျပာတဲ့ ကူးတို႔ အခေၾကးေငြ အနည္းငယ္မ်ားေနရင္ေတာင္ ေပးသင္႔ပါတယ္လို႔ က်ဳပ္ကေတာ့ထင္မိတယ္။
က်ဳပ္ငယ္ငယ္က အိမ္စာမလုပ္ရင္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကီး မိဘစကားနားမေထာင္ရင္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေမက ဆိုကၠားသမားျဖစ္မယ့္ေကာင္လို႔ ဆဲ တတ္တယ္။ အေမက က်ဳပ္ကုိနာေအာင္ေျပာသလို က်ဳပ္ကလဲနာတယ္။ က်ဳပ္ကိုမ်ား ဆိုကၠားသမားနဲ႔ႏိႈင္းစရာလားေပါ႔။ ဒါေပသိ အသက္ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ႔ က်ဳပ္နာတတ္တာက ဘက္ေျပာင္းလာတယ္။ က်ဳပ္ကို သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြက ဆိုကၠားသမားနဲ႔ ခိုင္းႏႈိင္းၿပီး ဆူ လိုက္၊ ဆဲလိုက္ရင္ ဆိုကၠားသမားေတြဘက္က နာတတ္လာတယ္။ ကိုယ္ကာယကိုအားျပဳၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရတဲ့ လူတန္းစားတရပ္ လံုးကို ေစာ္ကားတယ္လုိ႔ က်ဳပ္ ခံစားလာရတယ္။ ဆိုကၠားသမားေတြမွဘဲ လူေတြက ႏိွမ္ခ်ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ကို က်ဳပ္ကေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆန္႔က်င္တယ္။
တစ္၀မ္းတစ္ခါး စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ကာယအားျပဳၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတဲ့ ဆိုကၠားသမားဆိုတဲ့ လူတန္းစားထက္ ဆိုးရြားတဲ့ လူေတြ မရိွေတာ႔ဘူးလား။ ဆိုကၠားသမား ပါးစပ္က်ေနတာဘဲလို႔ေျပာၿပီး လမ္းေဘးက ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေကာင္မေလးေတြ၊ မမၾကီး၊ အန္ တီႀကီးေတြဆို စေနာက္ခ်င္တဲ့ ဆိုကၠားသမားေတြနဲ႔ ယွဥ္ေျပာတာကို လက္ခံပါတယ္။ ဆိုကၠားသမားမွဘဲ ပါးစပ္စည္းကမ္းမရိွတာလား။ ဆိုကၠားသမားေတြ အရိပ္မွာ ဂိတ္ထိုးရင္း ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ လူေတြကို စေနာက္ေကာင္း စေနာက္ပါလိမ္႔မယ္။ အျပင္ေလာကႀကီးမွာ ဆို ကၠားသမားမဟုတ္တဲ့ လူေတြၾကားထဲမွာ ပါးစပ္စည္းကမ္းမရိွ ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကား ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းမသိတဲ့ လူ ေတြ မရိွေတာ႔ဘူးလား။ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါ။
ဥပမာအားျဖင္႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ျပဳတ္ႀကီးတေယာက္ဆိုပါေတာ႔။ ပါးစပ္စည္းကမ္းမရိွ ေပါက္လြတ္ပဲစားေျပာတဲ့ သူ႔စကားေတြကိုဖတ္မိၿပီး “႐ုပ္ ကိုက ဆိုကၠားသမား႐ုပ္နဲ႔” လို႔ သူငယ္ခ်င္းကမွတ္ခ်က္ျပဳေတာ႔ က်ဳပ္က အသဲထိေအာင္ နာတယ္ဗ်။ ဆိုကၠားသမားေတြဘက္က နာသာရယ္။ ဆိုကၠားသမားဆိုတာ ခရီးသည္သြားလိုရာကို မပင္မပန္း ေခ်ေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ေရာက္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ကိုယ္ကာယ၊ ကြၽမ္းက်င္မႈကို လဲစားရွာတာဗ်။ ဒီလူႀကီးက မပင္မပန္း ခိုး၀ွက္ ခ်မ္းသာလာၿပီး ေလာကခရီးသည္ လူေတြကို အဆင္႔အတန္းမရိွ စကားေတြနဲ႔ ေစာ္ကားတာၾကေတာ႔ က်ဳပ္က ဆိုကၠားသမားမျဖစ္လိုက္ရတာေတာင္ ေနာင္တရခ်င္တယ္။
လူ႔တန္ဖိုးကို လူေတြက အျပင္ပန္းၾကည့္ၿပီး သတ္မွတ္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အျပစ္လို႔ ေျပာလို႔မရေပမယ့္ အမွန္လို႔ေတာ့ျဖင့္ တထစ္ခ် သတ္ မွတ္လို႔ မရပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ က်ဳပ္ဆုိတဲ့ လူသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ရဲ႕တန္ဖိုးကို ဘယ္လို သတ္မွတ္ၾကမွာတံုး။ မုန္းတဲ့သူေတြက ႏိွမ္ခ်မယ္။ အ ျပစ္အနာအဆာရွာမယ္။ တိုက္ခိုက္မယ္။ ႏိွုင္းယွဥ္ၿပီး ေျပာမယ္။ စိတ္သေဘာအတိုင္း ရိွၾက၊ ေျပာၾကပါေစေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္အေမလို က်ဳပ္ကိုတိုးတက္ေစခ်င္လို႔ ဆိုကၠားသမားနဲ႔ ႏႈိင္းၿပီး ဆဲတတ္တာကိုေတာ့ လက္ခံရမွာပါဘဲ။ အခုအသက္အရြယ္ထိကို က်ဳပ္ကြမ္းေတြ၀ါးၿပီး ပါးစပ္ၾကီး နီရဲေနရင္ အေမက နင္႔႐ုပ္ “နင္ျပန္ၾကည္႔စမ္း။ လမ္းေဘးက ဆိုကၠားသမား႐ုပ္နဲ႔” လို႔ ဆူတတ္၊ ဆဲတတ္တုန္း။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတစ္ေခါက္ အေမမႀကိဳက္တာလုပ္မိလို႔ အေမက က်ဳပ္ကုို ဆိုကၠားသမားနဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီးဆဲလာမယ္ဆိုရင္ ျပန္ေတာ့ေျပာရမယ္ဗ်။ အသက္ ေတြၾကီးေကာင္ႀကီးမားနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ စကားမမ်ားခ်င္ေပမယ္႔ အေမ႔ကို ျပန္ေတာ့ေျပာရအံုးမယ္။
“အေမ က်ေနာ္႔ကို ဆိုကၠားသမားနဲ႔ ႏႈိင္းခ်င္ႏႈိင္း၊ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္နဲ႔ မႏႈိင္းနဲ႔” လို႔ ျပန္ေျပာရမယ္။ က်ဳပ္ျပန္ေျပာရင္ လံုး၀မႀကိဳက္တဲ့အေမ စိတ္ ဆိုးကာမွ ဆိုးေပေရာ႔။ “က်ေနာ္ဆိုကၠားသမားလုပ္မယ္ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္မလုပ္ခ်င္ဘူး” လို႔ အထြန္႔တက္ရအံုးမယ္။ ေတြ႔ကရာနဲ႔ ေကာက္ေပါက္ကာ မွ ေကာက္ေပါက္ေရာ့ဘဲ။ ဘယ္ဗ်ာ ဆိုကၠားသမားဘဲလုပ္မယ္ဗ်။ ရြံ႕အံခ်င္စရာ လူ႔အႏၶ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ေတာ႔ မလုပ္ဘူးဗ်။
ဖုိးထက္
moethihaaung blog