တကယ္ျဖစ္ခဲ့သည္

(၁)

ရွစ္ေလးလံုး လူထုအံုၾကြမႈႀကီး ႏွစ္ပတ္လည္အခမ္းအနားေတြ က်င္းပလာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၄ ႏွစ္တုိင္ခဲ့ၿပီ။ ရွစ္ေလး လံုးအျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္သိမီၾကံဳေတြ႔ခဲ့သူမ်ားအဖုိ႔ အတိတ္ကာလျမင္ကြင္းေတြအေၾကာင္း ျပန္ေတြးၾကည့္မိ ေသာအခါ မေန႔တေန႔က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလုိ ပံုရိပ္ေတြ ပီျပင္ထင္ရွား အသက္ဝင္လႈပ္ရွားေနဆဲ ျဖစ္တုန္းပင္။

ထုိအခ်ိန္က ေခတ္သစ္ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ အထူးျခားအႀကီးက်ယ္ဆံုး လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးျဖစ္သည့္ ရွစ္ေလးလံုး ျပည္သူ႔ အ ေရးေတာ္ပံုႀကီး တကယ္ျဖစ္လာႏိုင္ေျခ ရွိမွရွိပါ့မလားဟု အေတြးသံသယႀကီးစုိးေနသူေတြလည္း တပံုတပင္။ ရွစ္ေလး လံုးအႀကိဳကာလေလးမွာပင္ က်ေနာ္ႏွင့္အိမ္နီးခ်င္း ဦးစိန္တုိ႔ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုခဲ့ဖူးသည္ကုိ အမွတ္ရ ေနမိပါသည္။ အဲဒီ တုန္းက အင္းလ်ားကန္နံေဘး လမ္းနီေလး ကားမွတ္တုိင္အနီးရွိ စက္မႈ (၁) ဝန္ႀကီး႐ံုးမွာ က်ေနာ္ ေန႔စားဝန္ထမ္း လုပ္ ေနခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း ဟုိေနရာ သည္ေနရာေတြမွာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ သတင္းေတြကုိ မၾကာခဏၾကားသိ ခဲ့ရသည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားသည့္တုိင္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြ ဆက္တုိက္ျဖစ္ ေပၚခဲ့သည္။

အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ စု႐ံုး စု႐ံုး ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔ေတြက ၾသဂုတ္လ ဂ ရက္ေန႔မွစ၍ မဆလတပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကုိ တတုိင္းျပည္္လံုး ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပၾကရန္ တပ္လွန္႔ႏႈိးေဆာ္ စာေတြျဖန္႔ ေဝထားသည္။

(၂)

တေန႔.. ရပ္ကြက္ထဲက စက္ခ်ဳပ္႐ံုတခုမွာ အလုပ္ဝင္ေနေသာ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီး အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနသျဖင့္ အလုပ္႐ံု ရွိရာ က်ေနာ္လုိက္သြားမိသည္။ က်ေနာ္ လုိက္လာတာကုိေတြ႔ေတာ့ အလုပ္႐ံုပုိင္ရွင္ ဘႀကီးလွ က အိမ္ေပၚတက္ခဲ့ဖုိ႔ေခၚ သည္။

“လာေဟ့.. ဒီေန႔ ဘႀကီးၿမိဳ႕ထဲကျပန္ေရာက္တာေနာက္က်လုိ႔ အလုပ္ေတြ လက္စမသိမ္းႏိုင္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတာ”

သူ႔ေရွ႕မွာ ပိတ္စေတြ ဟုိတပံု သည္တပံု.. အမ်ဳိးအစားအလုိက္ စစ္ေဆးေနရာခ် ေနတာျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲက အသင့္ညႇပ္ ၿပီး အထည္စေတြကုိ ဘႀကီးလွတုိ႔အလုပ္႐ံုမွာ အထည္စားပုတ္ျပတ္ေစ်းျဖင့္ ယူခ်ဳပ္သည္။ ေနာက္ေန႔မွာ အသင့္ခ်ဳပ္ႏိုင္ ေအာင္ ယခုကတည္းက သူ႔အတဲြႏွင့္သူ ေနရာခ်ထားရသည္။

ထုိင္ခံုအလြတ္ တခုေပၚ က်ေနာ္ဝင္ထုိင္လုိက္သည္ဆုိရင္ပဲ ဘႀကီးလွလည္း က်ေနာ့္ေဘးက ခံုမွာလာထုိင္သည္။ ၿပီး ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ လက္တုိ႔ကာ…

“ဒီေန႔ ဘႀကီး ၿမိဳ႕ထဲကုိ ပစၥည္းသြားအပုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လံုထိန္းေတြ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ လံု ထိန္းေတြ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္တယ္ကြာ ေတြ႔ရာလူကုိ အတင္းသိမ္းၾကံဳး႐ုိက္တာပဲ ေဘးကလူေတြပါ မခံႏိုင္ေတာ့လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ဝင္ပါကုန္ၾကတယ္ကြ လူအုပ္ႀကီးျဖစ္လာေတာ့ ကားလမ္းေတြပါ ပိတ္သြားတယ္ ၿပီးေတာ့ တီ အီးကားေပၚကုိ လူေတြအမ်ားႀကီး တင္ေခၚသြားတာလည္း ေတြ႔ရတယ္ ခက္ပါတယ္ကြာ”

“ဟုတ္တယ္ ဘႀကီးေရ ဒီလုိပံုစံနဲ႔ဆုိ လူေတြအကုန္လံုး အံုႂကြထလာတာ့မွာ”

“မင္းကလည္း အေရးထဲ စိတ္ကူးယဥ္ေနျပန္ၿပီ ဟုိက တကယ္ပစ္လားခတ္လားလုပ္ရင္ ဘယ္သူေတြခံႏိုင္မွာလဲ မင္း ေက်ာင္းသားေတြ လက္ထဲမွာ ဘာလက္နက္ရွိလုိ႔လဲ”

က်ေနာ္တုိ႔ ၾကားမွာ ႐ုတ္တရက္ ျဖတ္ေျပာလုိက္သူက ဦးစိန္။

ဦးစိန္က ဘႀကီးလွ ေယာက္ဖျဖစ္ၿပီး အဲဒီအလုပ္႐ံုမွာရွိတဲ့ အပ္ခ်ဳပ္စက္ေတြ ျပဳျပင္ေပးသူ။ သူ႔အဆက္အသြယ္ ႏွင့္ပင္ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီး အလုပ္ရတာျဖစ္သည္။ ဦးစိန္ႏွင့္က်ေနာ္က အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သည့္အျပင္ စာဖတ္ ဝါသနာတူသူခ်င္း ျဖစ္ သျဖင့္ ရင္းႏွီးေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ သူ႔အိမ္မွာ က်ေနာ္ဖတ္ခ်င္ေသာ စာအုပ္ေတြ တပံုတပင္ရွိသည္။

အလုပ္နားရက္မ်ားတြင္ သူႏွင့္က်ေနာ္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္းရင္း စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္းတုိ႔ထိ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾက သည္။ ေဆြးေႏြးသည္ဆုိေသာ္လည္း စာဖတ္သက္နာၿပီး အေတြ႔အၾကံဳရင့္က်က္ေသာ သူကပင္ ဒုိင္ခံေျပာတာျဖစ္၍ က်ေနာ္က နားေထာင္ေပးသူတဦးသာ။ တခါတေလ ကုိယ္သိခ်င္တာေတြကုိ သူ႔ထံ ေမးျမန္းရသည္။

မည္သုိ႔ရွိရွိ ယခုကိစၥမွာေတာ့ သူနဲ႔က်ေနာ္ အျမင္ကဲြျပားေနေပၿပီ။

“က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ လူထုအံုႂကြမႈႀကီး ျဖစ္ကုိျဖစ္လာလိမ့္မယ္ ယံုၾကည္ေနတယ္ဗ် ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ လူေတြ သည္းခံႏိုင္မႈ ကုန္ဆံုးေနၿပီ။ မဆလအာဏာပုိင္ေတြ အႏိုင္က်င့္ရက္စက္တာလည္း ကမ္းကုန္ေနၿပီ ဦးစိန္ မယံုရင္ၾကည့္ ၁၃၀၀ ရာျပည့္ အေရးေတာ္ပံုလုိမ်ဳိး ျဖစ္လာမွာ အေသအခ်ာပဲ”

“ေအး.. ငါကေတာ့ မထင္ဘူးကုိယ့္လူ၊ လူဆုိတာ ဘယ္ေလာက္နာက်ည္းပေစ၊ ကုိယ့္အသက္ေတာ့ ႏွေျမာသကြ၊ သူမ်ား ပစ္တဲ့က်ည္ဆံေရွ႕ အသားလြတ္ရင္ေကာ့ အေသခံမယ့္သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိ မွာတုန္း မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေပါ”

“ငတ္ေနတဲ့လူေတြက ေသဖုိ႔ေၾကာက္ပါေတာ့မလား၊ ဦးစိန္ က်ေနာ့္ကုိေျပာျပဖူးတယ္ေလ၊ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္စတုန္းက ထမင္းငတ္ေနတဲ့လူေတြ က်ည္ဆံတရႊီရႊီ ၾကားထဲမွာ ထမင္းထုပ္လုၾကတယ္ဆုိ”

“အဲဒါက ရန္ကုန္ဘေဆြေရးတဲ့ ‘ႏွင္းႏု’ ဝတၳဳထဲမွာ ဖတ္ရတာ.. ခုကာလနဲ႔ မတူဘူးကြ”
“ကာလမတူေပမဲ့ လူထုဘဝ ငတ္ျပတ္မဲြေတတာခ်င္းေတာ့ မကြာဘူးထင္တယ္ဗ်”
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ က်ိန္းေသငါေျပာရဲတယ္”
“ဒါဆုိ ဦးစိန္နဲ႔က်ေနာ္ ေလာင္းေၾကးထပ္မလား”
“အံမာ… မင္းဘာေၾကးေလာင္းခ်င္လဲ.. ငါ့ဘက္ကေတာ့ အသင့္ပဲေဟ့”
“ေကာင္းၿပီ… ရွစ္ေလးလံုး တုိင္ပင္ေခၚထားတဲ့ေန႔မွာ တကယ္ျဖစ္မျဖစ္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့”

(၃)

က်ေနာ္ ဦးစိန္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ျငင္းခံုေနရျခင္းမွာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့မဟုတ္။ မတ္လ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း ကာလအ တြင္းတုန္းက က်ေနာ္ရြာမွာပင္ ရွိေနေသးသည္။ ဧၿပီလထဲမွာ ရန္ကုန္မွာတာဝန္က်သည့္ က်ေနာ္တုိ႔ရြာက သူနာျပဳ ဆရာ မတဦး ရြာကုိအလည္ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔ေျပာျပခ်က္အရ မတ္လေက်ာင္းသားအေရးအခင္းမွာ ဒဏ္ရရခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ သူတာဝန္က်ရာ ေဆး႐ံုသုိ႔ေရာက္လာၿပီး ကုသေပးခဲ့ရသည့္အေၾကာင္း သိရသည္။ မ႐ႈမလွ ဒဏ္ရာ ရထားေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကိုၾကည့္ကာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မခံမရပ္ႏိုင္ ေဒါသထြက္ခဲ့ရသည္တဲ့။

“လူနာကုတင္ေပၚမွာ မခ်ိမဆန္႔ ေဝဒနာခံစားရင္း ညည္းညဴေနတဲ့ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကုိ ျမင္ရေတာ့ ဦးေနဝင္း မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္လာၿပီး အစိမ္းလုိက္ဝါးစားပစ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိတယ္”

ေျပာရင္း သူ႔အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာၿပီး မ်က္လံုးေတြ မ်က္ရည္ဝဲလာသည္။ သူ႔ေဘးနားမွာ ထုိင္နားေထာင္ ေနသည့္ ရြာကလူေတြလည္း မ်က္ႏွာမရြင္ျပႏိုင္။ ရြာမွာေရာ ဘာထူးေသးလုိ႔တုန္း အစုိးရ စပါးတာဝန္ေက်စနစ္ျဖင့္ တ အိမ္ဆင္း တအိမ္တက္ ပုပ္လွန္က်ီလွန္စနစ္ျဖင့္ ထင္သလုိအႏိုင္က်င့္တာ ခံေနၾကရသည္။ သတ္မွတ္ထားေသာ တာ ဝန္ေက်စပါး ျပည့္မီေအာင္ မေပးသြင္းႏိုင္သည့္ လယ္သမားတခ်ဳိ႕ အဖမ္းခံထားရသည္။ ရြာစဥ္တေလွ်ာက္ ေခြးေဟာင္ သံတစီစီႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္လံုျခံဳစီမံဥကၠ႒ ဦးေဆာင္ေသာ စပါးရွာေဖြေရးအဖဲြ႔ ေျခရာေတြတင္းၾကမ္းထပ္ေအာင္ စပါးရဖုိ႔ ပုိက္ စိပ္တုိက္ ရွာေဖြၾကသည္။

မဆလေခတ္၏ ေနာက္ဆံုးေနဝင္ခ်ိန္ကား အၾကမ္းတမ္း အ႐ုိင္းစုိင္းဆံုး ဘီလူးဆုိင္းတီးကာ အဆံုးသတ္ခရီးႏွင္ ေနေလ ၏။ လယ္သမားေတြ ကုိယ္စိုက္တဲ့စပါး ကုိယ္စားဖုိ႔ပင္ ခ်န္ထားခြင့္မရ၊ ကုိယ္ပုိင္တဲ့လယ္ အခ်ိန္မေရြး ဆံုးရႈံးရမယ့္ အေန အထား၊ ဒီၾကားထဲ တရားမဝင္ေၾကညာထားေသာ ေငြစကၠဴေတြက ဘာမွအသံုး မဝင္ေတာ့ လယ္သမားေတြမွာ ဒုကၡ၊ သုကၡမ်ားေတြ တသီႀကီးေဝေနေတာ့သည္။

လယ္သမားေတြ ဒူးနဲ႔မ်က္ရည္သုတ္ေနရခ်ိန္မွာ စပါးဒုိင္မွဴးေတြ ေငြတြင္းေမာက္ေနသည္။ သူတုိ႔ေျပာေသာ ဆုိရွယ္လစ္ အသီးအပြင့္ကား လက္တဆုပ္စာ ဆုိရွယ္ဗ်ဴ႐ုိကရက္ေတြ အတြက္သာျဖစ္ေခ်၏။ ထုိကာလ ျမန္မာျပည္အေနအထားမွာ ပူျပင္းရာသီ ေတာၿမိဳင္လယ္မွာ သစ္ရြက္ေျခာက္တုိ႔ ထူထပ္စြာျပန္႔က်ဲေနသည့္ႏွယ္ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ မီးပြားက်သည့္ေန ရာ မီးထေတာက္ဖုိ႔ အဆင္သင့္။ ထုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ မဆလ အစုိးရက ေငြစကၠဴ တရားမဝင္ေၾကညာလုိက္ျခင္းႏွင့္ စက္မႈ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အၾကမ္းဖက္ႏွိပ္ကြပ္ျပလုိက္ျခင္းျဖင့္ မီးစပ်ဳိးေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။

မတ္လ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းအတြင္း အခ်ဳပ္ကားထဲမွာ ငါးပိသပ္ငါးခ်ဥ္သိပ္ ျပည့္ညပ္ေနသျဖင့္ မြန္းက်ပ္ေသဆံုးေန သူေတြေရာ မေသမရွင္ျဖစ္ေနသူေတြပါ သေဘၤာေပၚတင္ေဆာင္သြားၿပီး ပင္လယ္ဝမွာပစ္ခ်လုိက္သည္ဆုိေသာ သတင္း ေတြလည္း ၾကားသိထားခဲ့သည္။

(၄)

ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔မနက္ပုိင္းကတည္းက က်ေနာ့္စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ ဘယ္လုိသတင္း ေတြၾကားရမလဲ နားစြင့္ေနမိသည္။ အေျခအေနမွာ ညေနေစာင္းသည့္တုိင္ သိပ္မထူးျခားလွ။ ၿမိဳ႕ထဲမွျပန္လာသူေတြ ေျပာ တာက ၿမိဳ႕ထဲေနရာတခ်ဳိ႕မွာ ဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္ဟူ၍သာ။ က်ေနာ္ေနထုိင္ရာ ေျမာက္ဥကၠလာပၿမိဳ႕နယ္က ၿမိဳ႕စြန္ ပုိင္းက်သျဖင့္ ပံုမွန္အေျခအေနအတုိင္း ျဖစ္ေနသည္။ ဒီအတုိင္းဆုိ ဦးစိန္နဲ႔ ေလာင္းေၾကးထပ္ထားတာ က်ေနာ္ရႈံးရေတာ့ မည့္ အေျခအေန။

ည ၇ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ က်ေနာ္တုိ႔ထမင္းစားေနတုန္းအခ်ိန္ လူအုပ္ႀကီး ေအာ္ဟစ္ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ မသဲမကဲြ ၾကားေနရသည္။ အသံေတြကတျဖည္းျဖည္း နီးလာၿပီး ပီပီသသျဖစ္လာသျဖင့္ လမ္းထိပ္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ရာ မွိန္ျပျပ လွ်ပ္ စစ္မီး အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေခမာသီလမ္းမႀကီးအတုိင္း ခ်ီတက္လာေသာ ဆႏၵျပလူတန္းႀကီးကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ မီးတုတ္ကုိင္ေဆာင္ထားသူမ်ား၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံ၊ ၾကယ္ငါးလံုးပါအလံ ကုိင္ေဆာင္ ထားသူမ်ား၊ နဖူးမွာ အဝတ္နီစည္း ေႏွာင္ထားသူမ်ား ကေလးလူႀကီး ေယာက္်ားမိန္းမ စံုလင္စြာ ပါဝင္သည္။ ဂိတ္ေဟာင္းလမ္းဆံုဘက္မွ ပတ္ထြက္လာ ေသာ လူတန္းႀကီးမွာ ကားလမ္းမအျပည့္နီးပါးျဖစ္ေနၿပီး ေရွ႕ဆံုးကသြားသူေတြ ကန္သာယာလမ္းဆံုဘက္ေလာက္ ေရာက္သည့္တုိင္ လူတန္းကုန္ဆံုးသြားျခင္း မရွိေပ။ လမ္းမေပၚ ထြက္ၾကည့္သူေတြလည္း လူတန္းႀကီးထဲမွာ ေရာပါသြား ၾကသည္။ ေန႔တြင္းခ်င္းပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႔ ဆႏၵျပပဲြေတြ ဆက္တုိက္ကူးစက္သြားသည္။ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီး တကယ္ျဖစ္ ၿပီ။

ေနာက္ေန႔ ၾသဂုတ္ ၉ ရက္မနက္ပုိင္း က်ေနာ္ အလုပ္သြားခ်ိန္မွာ မထသယာဥ္လုိင္းေတြ ပံုမွန္ေျပးဆဲြေနသည္။ ေန႔လည္ ပုိင္း က်ေနာ္ အလုပ္မွာရွိေနတုန္း တံတားေလး ခံုးေက်ာ္တံတားအနီးမွာ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္ပြားသည္ဟု သိရ၏။ ညေနပုိင္း အလုပ္ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေျမာက္ဥကၠလာဘက္သုိ႔ေျပးဆဲြေသာ ယာဥ္လုိင္းမ်ား မရွိေတာ့ၿပီ။ တံတားေလးလမ္းဝ (နဝ ေဒး မွတ္တုိင္) မွာဆင္းၿပီး အိမ္သုိ႔ ေျခက်င္လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ခံုးေက်ာ္တံတား ဘက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ တံတားအဆင္းနားမွာ သံဆူးႀကိဳးအတားအဆီးမ်ား ခ်ထားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ခံုးတံတား အ လယ္တည့္တည့္ေလာက္မွာ စစ္စိမ္းေရာင္ တီအီးကားတစီး ရပ္နားထားသည္။

ခံုးတံတားေပၚမေရာက္မီ (၁)ရပ္ကြက္ဘက္သုိ႔သြားေသာ လမ္းၾကားမွတဆင့္ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားလမ္းေပၚတက္၍ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ပြားေသာ ေနရာကုိလွမ္းၾကည့္ရာ ျမင္ကြင္းမရွင္းလင္းသျဖင့္ ရထားလမ္းအတုိင္း တံတားေလး ဘူတာနား အထိ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဘူတာစၾကၤန္လမ္းႏွင့္ သံလမ္းတေလွ်ာက္ ဂံုးတံတားဆီသုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ ေနသူေတြ အမ်ား ႀကီး။ သူတုိ႔ မ်က္ဝန္းေတြမွာ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြမႈ၊ ခံျပင္းေဒါသရိပ္ေတြ အထင္းသား ေပၚလြင္ ေန၏။ မိန္းခေလးတခ်ဳိ႕ ႐ႈိက္ငုိေနတာ ေတြ႔ရ၏။ က်ေနာ္လည္း ဘူတာေနာက္ပုိင္း လူသြားလမ္းမွ ကတၱရာလမ္းဘက္ကုိ ကူးလာၿပီး ၅ လမ္းမွတ္ တုိင္ဘက္ကုိ ျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။

အခုမွ ျမင္ကြင္းကုိ ေသခ်ာေတြ႔ရေတာ့သည္။ ခံုးေက်ာ္တံတားမွ ၅ လမ္းမွတ္တုိင္ဘက္အဆင္းမွာလည္း သံဆူးႀကိဳးအ တားအဆီးေတြခ်ထားၿပီး သံဆူးႀကိဳးေတြ ေနာက္နားမွာ ေသနတ္ကုိအသင့္အေနထားကုိင္ကာ ရပ္ေနေသာ စစ္သား သံုး ေလးဦးကုိေတြ႔ရ၏။ သူတုိ႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဆက္သြယ္ေရးစက္ျဖင့္ စကားေျပာေန သူတဦးကုိေတြ႔ရေလသည္။

ကတၱရာလမ္းမေပၚမွာေတာ့ ဖိနပ္ေတြ၊ ထမင္းထုပ္ေတြ၊ မုန္႔ထုပ္ေတြ၊ အခ်ဳိရည္ဗူးေတြ၊ လက္ကုိင္ပုဝါေတြ ကစင့္ကလ်ား ျပန္႔က်ဲေနသည္။ ေရွ႕ဆံုးမွပိတ္ကာ ခ်ထားေသာ သံဆူးႀကိဳးႏွင့္ ၁၀ ကုိက္ေလာက္အကြာမွာ ေပပါပံုးခံြတခု လမ္းေဘးသုိ႔ လိမ့္က်ေနၿပီး ေသြးကြက္ေတြ စြန္းထင္းေနတာ ေတြ႔ရျပန္သည္။ လမ္းအလယ္ပုိင္းမွာလည္း ေသြးေတြ အကြက္လုိက္ အကြက္လုိက္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ရွိေန၏။ ေသြးကြက္တခုေပၚမွာ မွန္ကဲြေၾကမြေနေသာ ဓာတ္ပံုေဘာင္တခု။ ၿပီးေတာ့ လမ္းပုခံုးေစာင္း ေရအုိင္စပ္တြင္ ရႊံ႕အလိမ္းလိမ္းေပက်ံေနေသာ ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ တထည္ႏွင့္ ဝါးအ႐ုိးတံက်ဳိးပဲ့ၿပီး စကၠဴပန္းျခံဳမွာ ရစ္ပတ္ၿငိတြယ္ေနေသာ အလံတလက္။

အနီးပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မ်ား သီခ်င္းဖြင့္သံ တိတ္ဆိတ္လ်က္။ ဆုိင္ထဲမွာ လူအခ်ဳိ႕သာ ထုိင္ေနသည္။ ထုိစဥ္ ဆုိင္အတြင္း စားပဲြဝုိင္းတခုဆီမွ ခပ္အုပ္အုပ္စကားသံ ထြက္ေပၚလာတာ ၾကားလုိက္ရသည္။ “စစခ်င္း ပစ္တုန္းက လူအုပ္ေပၚေက်ာ္ပစ္တာကြ.. ေနာက္မွ လူအုပ္ထဲပစ္ထည့္လုိက္တာ၊ ေတာက္..ေတာ္ေတာ္ ႐ုိင္းစုိင္းယုတ္မာတဲ့ ေကာင္ ေတြ”

ကုိယ့္ေရွ႕မွာတင္ ပစ္ခတ္ေနတာ ၾကံဳလုိက္ရသူမ်ားမေျပာႏွင့္ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာၿပီး ျမင္ေတြ႔ရသူမ်ားပင္ ရင္မခ်ိ ေအာင္ခံစားရသည့္ အနိ႒ာ႐ံုျမင္ကြင္းမ်ား။ ကစင့္ကလ်ား ျမင္ကြင္းေတြကုိ ၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္တစ္ဆုိ႔လာ သည္။ ထင္မွတ္မထားေသာ ရက္စက္မႈေတြ တကယ္ျဖစ္သြားပါလား။ ေျမာက္ဥကၠလာသားေတြ ပဲြဦးထြက္အထိနာခဲ့ရၿပီ။

(၅)

ညေန အေတာ္ေစာင္းၿပီမုိ႔ ေလးကန္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္သည့္ အခါ အိမ္ေပၚ မတက္ေသးဘဲ လြယ္အိတ္ကုိ အိမ္ေပါက္ဝေနာက္နားမွာခ်ိတ္ကာ ဦးစိန္အိမ္ဘက္ကုိ ထြက္လာခဲ့၏။ ဦးစိန္ကုိ အိမ္ေရွ႕ ကုလားထုိင္ေပၚမွာမွီလ်က္သားထုိင္ေနတာ အခန္႔သင့္ပင္ေတြ႔ရသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ႏြမ္းလ်ညႇိဳးေရာ္လ်က္ မႈိင္ေတြေငးေငး ျဖစ္ေနသည္။ ခါတုိင္းလုိ မ်က္မွန္တပ္မထားေပ။ က်ေနာ့္ကုိျမင္ေတာ့ အတန္ၾကာ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနၿပီးမွ တုန္ရီ လႈိက္ေမာသံေလးေလးႀကီးျဖင့္…

“ငါ့တြက္ကိန္း တက္တက္စင္ေအာင္ လဲြသြားၿပီကြာ” ဟုေျပာ၍ မ်က္ႏွာလႊဲသြားျပန္သည္။ က်ေနာ္သူ႔ကုိ အႏိုင္ယူစကား မဆုိခ်င္ေတာ့။ မုန္တုိင္းက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ႐ုိက္ခတ္လႈပ္ႏႈိးလုိက္ေလၿပီ။ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုအတြင္းက်ဆံုးသြားခဲ့ ေသာရဟန္းရွင္လူျပည္သူအေပါင္း ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ၾကပါေစ။

ေဝေမာ္
၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၂
Wai Maw ေဖ့စ္ဘုတ္မွ …
naytthit.net