Tuesday, August 7, 2012

ကမာၻတည္မယ့္ ေမာ္ကြန္းမ်ား

Ever November | 8/07/2012 01:12:00 PM | Best Blogger Tips

ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ
ဒီလိုအခ်ိန္ကိုေရာက္တိုင္း ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးတိုက္ပြဲႀကီးအတြင္းမွာ ေစာေစာစီးစီး ေႂကြလြင့္ခဲ့ရရွာ တဲ့ အညတရ အာဇာနည္တို႔ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ျဖတ္သန္း ၾကံဳေတြ႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ရင္နင့္ေၾကကြဲစရာ၊ အား က်ဂုဏ္ယူစရာ လႈပ္ရွားမႈျဖစ္စဥ္ေလးေတြ၊ က်ေနာ္ထက္ ပိုင္းျဖတ္မႈခိုင္မာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြရဲ႕ လႈပ္ ရွားမႈေတြဟာ မ်က္ေစ့ထဲမွာ အေႏွးျပ႐ုပ္ရွင္ ျပကြက္တခုလို ျမင္ေယာင္ခံစားေနရဆဲပါပဲ။ မွတ္တမ္း မွတ္ရာထားခြင့္ မရ ခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕အမွတ္အသားေလးေတြ ေန႔စြဲေလးေတြ ကြဲလြဲႏိုင္ေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွမ ေျပာင္းလဲႏိုင္ မကြဲလြဲႏိုင္တာကေတာ့ ျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕ ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္တဲ့ စြန္႔ လႊတ္မႈေတြပါပဲ။ နာက်ဥ္းေၾကကြဲစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ အၾကားမွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ ငိုေႂကြးတိုိင္တည္ေနမဲ့အစား က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကို အင္အားျဖည့္ေပးႏိုင္မယ့္ ကမာ႔ၻမိသားစုက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို စာနာသ နားမႈ တခုသာမကဘဲ ေလးစားတန္ဖိုးထားမႈနဲ႔ပါ ေထာက္ပံကူညီႏိုင္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ အတိတ္ကာလတခုကို ျပန္လည္ တူးဆြၾကည့္မိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
၂၈.၇.၈၈ မွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တခ်ဳိ႕နဲ႔ BBC သတင္းေထာက္ ခရစၥတိုဖာ ဂင္းနစ္တို႔ရဲ႕ ေတြ႔ဆံုမႈကေန အဲ ဒီကာလ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဆိုး၀ါးမြန္းက်ပ္လွတဲ့ ပကတိအျခအေနနဲ႔ မဆလအစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို ျပည္သူေတြကို တင္ျပ ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးရရွိေရး အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ျပည္သူတရပ္လံုးပါ၀င္ဆင္ႏြဲၾကဖို႔၊ ၈.၈.၈၈ မွာ အဆက္အစပ္မဲ့ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ တိုက္ပြဲငယ္ေတြကို လူထုအင္အားႀကီး တရပ္အျဖစ္ ခ်ိတ္တြယ္ႏိုင္ဖို႔ ၆.၈.၈၈ မွာ BBC အသံလႊင့္ဌာနမွ တဆင့္ လူထုကို ႏိုးေဆာင္တင္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
၈.၈.၈၈ မနက္ေစာေစာမွာ က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ့မနက္ခင္းဟာ ေပါက္ကြဲလုဆဲဆဲ ဗံုးတလံုးလို ေအးစက္ၿငိမ္သက္လြန္းလွတယ္။ လမ္းေတြမွာ လူအသြားအလာနည္းနည္းပဲရွိတယ္။ တဦးနဲ႔တဦး၊ တဖြဲ႔နဲ႔ တဖြဲ႔ ဖ်တ္ကနဲ အၾကည့္ခ်င္းဆံုလိုက္တဲ့ အခါတိုင္း ခ်စ္ခင္ျခင္းေတြ၊ ၾကင္နာျခင္းေတြ၊ တည္ၿငိမ္ျခင္းေတြ၊ အားေပးျခင္း ေတြ၊ ေလးစားျခင္းေတြ၊ ပိုင္းျဖတ္ထားျခင္းေတြဟာ ေသြးသားေတြထဲ ကူးလူးယွက္ႏြယ္သြားသလို ခံစားခဲ့ၾကရတယ္။ ျဖစ္ မွျဖစ္ပါ့မလား။ ဒို႔ျပည္သူေတြ၊ ဒို႔ရဲေဘာ္ေတြ၊ တဦးနဲ႔တဦး မသိၾကေပမဲ့ ေသြးရင္းထက္ ခ်စ္ခင္ေနၾကတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ဒို႔ျပည္သူေတြ၊ ဒို႔ရဲေဘာ္ေတြ၊ ဒို႔တၿပိဳင္တည္း ေပးဆပ္ရေတာ့မယ္။
အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ စကၠန္႔ေတြကို ရပ္ထားခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ အေရွ႕ကို အျမန္တြန္းေရႊ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္က ရင္ထဲမွာ တၿပိဳင္တည္းေပၚ ေနတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း မွန္မွန္သြားေနတယ္။ တို႔ျပည္သူေတြ၊ တို႔ရဲေဘာ္ေတြ ေရွ႕ကိုမွန္မွန္ တိုးလာေနတယ္။ ၈.၈.၈၈ ရဲ႕ မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ စဥ့္အိုးတမ္းလမ္းထိပ္ ဆိပ္ကမ္း၀င္းထဲက ဆူညံတဲ့အသံေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေျခလွမ္း ေတြကို ရပ္တန္႔သြားေစခဲ့တယ္။ လူေတြ၊ လူေတြ စဥ့္အိုးတန္းထိပ္ တ႐ုတ္ဘံုေက်ာင္း၀င္းေရွ႕ကေန ၁၉ လမ္း၊ လမ္း ၂၀ တေလွ်ာက္ အစုအအုပ္ႀကီး ျဖစ္လာခိုက္မွာပဲ မ်က္ႏွာစာတမ္းႀကီးတခု တျဖည္းျဖည္းေပၚလာတယ္။
“၈.၈.၈၈- ၈ နာရီ ၈ မိနစ္ ၈ စကၠန္႔ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားမ်ား သပိတ္စတင္ၿပီ။” ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးထံကေန လက္ခုပ္သံေတြ၊ ဟစ္ေႂကြးသံေတြ မရပ္မနား ထြက္ေပၚလာတယ္။ အားလံုးရဲ႕ေမးရိုးေတြ တင္းထလို႔။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ ၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြကိုယ္စီနဲ႔ အံတုခဲ့ၾကၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ၊ လူငယ္ေတြ၊ မိဘျပည္သူေတြ။ တေယာက္ ကိုတေယာက္ မသိၾကေပမဲ့ ေလးျမတ္တဲ့ ခ်စ္ခင္စိတ္နဲ႔။ အမွန္တရားေလးတခုကို ေဆာင္က်ဥ္းဖို႔၊ အနာဂတ္ကိုလွပေစဖို႔ အံတုႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ဆိပ္ကမ္း၀င္းတံခါးေတြကို ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ အတြက္ အထဲမွာ ကုန္ေသတၱာေတြကို ဆင့္ၿပီး အုတ္တံ တိုင္းေတြကို ေက်ာ္တက္ခုန္ခ်လာၾကတယ္။ အျပာေတြ၊ အျပာေတြ၊ အျပာေတြဟာ အျပာတန္း အရွည္ႀကီးျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အေသြးအေရာင္ ေပါင္းစံုဟာ ပူးကပ္ပါ၀င္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ တုန္ရီလႈိက္လွဲစြာ၊ တက္ႂကြစြာ၊ အဲဒီ့နားက လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ေလးကို ေရာက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့မ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ဆိုင္ရွင္တ႐ုတ္အမ်ဳိးသမီးေလးရဲ႕ မ်က္ ၀န္းထဲက မ်က္ရည္စ ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔ႏႈတ္က စကားသံအခ်ဳိ႕ထြက္လာတယ္။
‘အကို ဖံုးဆက္မလား၊ ဒီမွာအလကားဆက္ အားမနာနဲ႔။’
က်ေနာ္ ဖံုးခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ နံပါတ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္က်ဳိးစားၿပီး လွည့္ယူခဲ့ရတယ္။
‘ေအး… ဟုတ္တယ္၊ ဒီမွာစကုန္ၿပီ၊ ဒီမွာ ခ် ကုန္ၿပီ’
‘ေအး…မင္းစိတ္ကို ထိမ္းထားပါ။ ငါတို႔လည္း လာေနၾကၿပီ။’
က်ေနာ္ ဖံုးခြက္ကို ခ်လိုက္တယ္။ တ႐ုတ္ အမ်ဳိးသမီးေလးကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူၿပံဳးလို႔။ ေနာက္ သူ႔မ်က္၀န္းက မ်က္ ရည္ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ၾကလို႔။
‘ေမာင္ေလး….သတိထားသြားေနာ္။’
‘သူတို႔က ရက္စက္တယ္။’
အေမတေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာေတးသံ၊ အမတေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာေတးသံ။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ဟစ္ေႂကြးသံေတြ၊ ဟစ္ေႂကြးသံ ေတြ ဆူလို႔ ညံလို႔။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မဟာလမ္းမႀကီး ၄ ခုလံုးမွာ ေဒါင္းေတြ၊ ၾကယ္ေတြ၊ ခ်ဳိးငွက္ေတြ ပလူပ်ံလို႔။
လူမ်ဳိးေပါင္းစံု၊ အဆင့္အတန္းေပါင္းစံု၊ အယူအဆေပါင္းစံုဟာ တူညီတဲ့ ခံစားခ်က္တခုနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ခမ္းမေရွ႕ကို လႈိင္းလံုးႀကီးေတြလို တေရြ႕ေရြ႕ လွိမ့္ဆင္းလာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမရဲ႕ေရွ႕မွာ လူ လႈိင္းလံုးႀကီးဟာ လူပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမရဲ႕ မ်က္ႏွာ၀င္းအတြင္းမွာ စစ္သားေတြဟာ ေသ နတ္ေတြကို ေလ်ာ့ရဲရဲကိုင္ၿပီး သံတိုင္ေတြၾကားကေန အျပင္ကို ေငးေနၾကတယ္။ သူတို႔ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ အမွန္တရားဟာ court martial ဆိုတဲ့ အေၾကာက္တရားရဲ႕ လႊမ္းမိုးျခင္းကို ခံေနရပံုပဲ။
တပါတီ အာဏာရွင္အစိုးရဟာ လူထုရဲ႕အင္အားကို ဒီလိုေန႔မ်ဳိးမွာ ဘယ္လိုမွရင္ဆိုင္မေျဖရွင္းရဲဘဲ ညအေမွာင္ကို ေစာင့္ ဆိုင္းေနခဲ့ၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညေရာက္တဲ့အထိ လူထုဟာၿမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမေရွ႕မွာ ဇြဲနပဲႀကီးႀကီးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ေတာင္းဆိုေနခဲ့ၾကတယ္။ သည့္နက္သထက္ နက္လာၿပီ။ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ဘားလမ္းတေလ်ာက္ စစ္သားေတြ အျပည့္နဲ႔ “တီအီး” ကားေတြေရာက္လာတယ္။ လူအမ်ားစုရဲက စိတ္ထဲမွာ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ျပည္သူေတြကို ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ရက္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ၾကဘူး။ ဒီလူအုပ္ႀကီးထဲမွာ စစ္သားေတြရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြလည္း ပါ၀င္လာႏိုင္ပါ တယ္။
ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမေပၚကေန အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ လွမ္းေအာ္ အမိန္႔ေပးလိုက္သံအဆံုးမွာ ကားမီးေတြကိုတၿပိဳင္နက္ဖြင့္ လိုက္ၿပီး ကားစက္သံေတြဆူညံေနေအာင္ ဖန္တီးလိုက္ၾကတယ္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ပစ္သံခတ္သံေတြေပၚလာၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ ဘုရားတဆူျဖစ္တဲ့ ဆူးေလေစတီေရွ႕၊ ျပည္ေထာင္စုဖလားႀကီးစတင္သယ္ယူတဲ့ လြတ္လပ္ ေရးေက်ာက္တိုင္ႀကီးရဲ႕ ေရွ႕မွာ အျပစ္မဲ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေသြးေတြ ရြဲရြဲစို သြားခဲ့ေတာ့တယ္။ လူထုဟာ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳနဲ႔ မဟာဗႏၶဳလ လမ္းမႀကီးကေန လမ္းမေတာ္ဘက္ကို ဆုတ္ခြာလာခဲ့ရတယ္။ လူထုဟာ ရက္စက္ယုတ္မာလွတဲ့ အာဏာ ရွင္ အစိုးရတရပ္ကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ဖို႔ ေနာက္မဆုတ္တမ္း ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္းသြားဖို႔ သူတို႔ရဲ႕ ေသြးေတြနဲ႔ ဆူးေလဘုရားႀကီး ေရွ႕မွာ ခိုင္မာတဲ့ အဓိ႒ာန္တရပ္ကို ေရးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
၁၀.၈.၈၈ ေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကို ထပ္ၿပီးထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ မဟာဗႏၶဳလ လမ္းမႀကီးနဲ႔ ၁၄ လမ္းထိပ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေဘးမွာ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္နဲ႔ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ပံုရိပ္ဟာ ခုခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ရဲ႕ အိမ္မက္ထဲက ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရႏိုင္ဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက အင္မတန္ေခတ္စားတဲ့ two step ဆံပင္ပံုစံေလးနဲ႔၊ အင္မတန္ ေဈးႀကီးတဲ့ Henery Hill ရွပ္အ က်ႋ အ၀ါေလးနဲ႔၊ သူတို႔ဟာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေနတဲ့ သူေတြမဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူလူထုႀကီး တရပ္လံုးရဲ႕ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး မႈေတြကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြကို စြန္႔လႊတ္ေပးလွဴဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္တယ္။
လူထုဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္မွာ တေျဖးေျဖးမ်ားလာတယ္။ ေကာင္မေလးက သူ႔ရဲ႕ ရွပ္အက်ႌ ၾကယ္သီးတလံုးကို ျဖဳတ္ လိုက္ၿပီး ရင္ဘတ္ၾကားမွာဖြတ္ယူလာတဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ၁၄ လမ္းၾကားထဲက အ ၀တ္လွမ္းစင္တခုရဲ႕ ၀ါးလံုးတလံုးကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ကာ ေလထဲမွာ ေလးငါးႀကိမ္ ေ၀ွ႔ ရမ္းလိုက္ၿပီး သခင္ျမပန္းျခံဘက္ကို ဦးတည္ခ်ီတက္သြားေတာ့တယ္။ သူမရဲ႕ေဘးမွာ အေဖာ္ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္က ျခံရံလို႔။ ခြပ္ေဒါင္ဒအလံေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားငယ္ ၃ ေယာက္ဟာ ေလထဲမွာ လြင့္ေနသလိုပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္မွာ လူထု ဟာ ထပ္ခ်ပ္မကြာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကမ္းနားလမ္းဘက္ကေန စစ္ကားတစီးက လူအုပ္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး လိုက္လာခဲ့ တယ္။
ေရႊပုဇြန္ ကိတ္မုန္႔တိုက္အနီး ေမာ္တင္လမ္းထိပ္အေရာက္မွာ စစ္ကားဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဦးတည္ရာ လမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ၿပီး ရပ္လိုက္တယ္။ ကန္႔လန္႔ရပ္ထားတဲ့ စစ္ကားေပၚကေန စစ္သားက ေအးစက္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ေသနတ္ေတြကို အသင့္ ခ်ိန္ၿပီး ရပ္ေနၾကတယ္။ ေကာင္မေလးဟာ ရင္ဘတ္ကိုေကာ့လို႔ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တင္းတင္းဆုပ္ ကိုင္လို႔။ သူ႔ေဘးက ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္ကလည္း ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ ရင္ကိုေကာ့ၿပီး ၁၀ ေပေလာက္ သာေ၀းတဲ့ စစ္ကားေပၚကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ေျခေထာက္မွာ ေသြးေတြစြန္းေပေနတဲ့ ပတ္တီးေတြနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတပါးကို တင္ေဆာင္လာတဲ့ ဆိုက္ကားတစီးဟာ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ၾကားကေန အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျဖတ္ သန္းၿပီး အဲဒီ့လူငယ္ ၃ ေယာက္နဲ႔ သြားေရာက္ ပူးေပါင္းလိုက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ အသံဟာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ လူအုပ္ ႀကီးဆီ ပ်ံလြင့္လာတယ္။ “ဒကာတို႔ မင္းတို႔ ငါတို႔ဟာ ျမန္မာျပည္သားေတြ။ ငါတို႔ဟာ သူပုန္ေတြမဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔မွာ ဘာ လက္နက္မွ မရွိဘူး။ ငါတို႔ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ငါတို႔ ရသင့္တာကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေတာင္းဆိုေနတာျဖစ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းဖို႔ ဘုန္းႀကီး ေတာင္းဆိုပါတယ္။” ဘုန္းႀကီးရဲ႕ စကားသံအဆံုးမွာ လူအုပ္ႀကီးက ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ၾက တယ္။
‘ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္ ဒို႔တပ္မေတာ္၊ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္…..ဒို႔တပ္မေတာ္’။
ဟစ္ေႂကြးသံေတြ မဆံုးခင္မွာပဲ ေသနတ္သ့ေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့ေတာ့တယ္။ ေကာင္းဘြိဳင္႐ုပ္ရွင္ကား တခုထဲကလိုပဲ ဆိုက္ကားေရာ။ ဘုန္းႀကီးေရာ၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ေရာ၊ ကေလး ၃ ေယာက္လံုးေရာဟာ ေလထဲမွာ လြင့္ပ်ံထြက္သြားခဲ့ တယ္။ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ။ လူထုစီက ဟာကနဲ အသံႀကီးတခု တၿပိဳင္တည္း ထြက္လာၿပီး ၂ မိနစ္ေလာက္ ေလာကႀကီး တခုလံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္တဲ့ ဟစ္ေႂကြးသံႀကီးတခု တၿပိဳင္တည္း ေပၚလာတယ္။
“ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္…..×ီးတပ္မေတာ္၊ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္……×ီးတပ္မေတာ္”
စစ္တပ္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေၾကးစားစိတ္ဓါတ္ကို ျပခဲ့ၿပီးၿပီ။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈေတြကို အၿပီးတိုင္ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ၿပီ။ အဲဒီ့ေနာက္ ဗဟိုရပ္ကြက္ႀကီး တခုလံုး အပါအ၀င္ လူထုဟာ စစ္တပ္ကို ရရာလက္နက္ေတြနဲ႔ စတင္တိုက္ခိုက္ေတာ့ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အသတ္အျဖတ္ ကြၽမ္းက်င္ၿပီး ေခတ္မီလက္နက္ေတြ စြဲကိုင္ထားတဲ့ စစ္တပ္ဟာ လူထုကို ၿဖိဳခြဲပစ္လိုက္ ႏိုင္ခဲ့တယ္။
(န၀တ တက္လာၿပီးတာနဲ႔ ဗဟိုစည္ရပ္ကြက္ကို ခ်က္ခ်င္းေရႊ႕ပစ္တာ အဲဒီ့ျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။)
ေမာ္တင္လမ္း သတ္ျဖတ္မႈႀကီးကေန ဆုတ္ခြာလာတဲ့ လူထုႀကီးဟာ ဒို႔ရဲ႕ နာက်ည္းခ်က္ေတြ၊ ေဒါသေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ ပစ္ဖို႔အတြက္ မီးပြိဳင့္ေတြ အဲဒီတုန္းကရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေတြက အခ်ိန္ထိမ္း႐ံုးေတြကို ႐ိုက္ခ်ဳိးမီး႐ႈိ႕ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ လမ္းမေတာ္ထိပ္ကိုအေရာက္မွာ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး ျပင္ပလူနာကုဌာနရဲ႕ ေပၚတီကို အမိုးေပၚမွာ တရားေဟာ ေနတဲ့ သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္က ကိုယ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ထပ္မံပူးေပါင္း မိၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ လမ္းမေတာ္ ဘူတာ႐ံုေက်ာင္းတံတိုင္းထိပ္ ေဆးေက်ာင္းေရွ႕မွာ စစ္ေလာ္ရီ ၄ စင္းဟာ စက္ေတြႏႈိးၿပီး စစ္ သားေတြက ကားေပၚမွာ အသင့္ေနရာယူထားၾကတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ျပင္ပလူနာကုဌာနရဲ႕ အတြင္းကေန ေဆး၀န္ ထမ္းေတြ တန္းစီၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။ လူထုရဲ႕ လက္ခုပ္သံေတြကဆူညံလို႔။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အျမင့္ဆံုး ပညာတတ္လူ တန္းစား အထက္တန္းလႊာေတြဟာ လူထုနဲ႔ တသားတည္း ပူးေပါင္းမိၾကၿပီ။ ေရွ႕ဆံုးက အစိမ္းေရာင္လံုျခည္၀တ္ ေမထ ရြန္ႀကီးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ Blue Stuff ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္တခ်ဳိ႕၊ ေနာက္မွာ အမ်ဳိးသား/အမ်ဳိးသမီး သူနာျပဳေတြ။
လမ္းမေတာ္ကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚေကြ႔တက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကုန္းေပၚက စစ္သားေတြ လွိမ့္ဆင္းလာၾကေတာ့ တယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမေရွ႕ကို ခ်ီတက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားၾကေပမဲ့ ထိပ္တိုက္ျပႆနာ မျဖစ္ခ်င္တဲ့အတြက္ ရန္ကုန္ေဆး႐ံု ႀကီးရဲ႕ ပင္မတံခါးေပါက္ကေန ေဆး႐ံု၀င္းထဲ ျပန္ေကြ႔၀င္ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ျဖတ္ေမာင္းသြားးတဲ့ စစ္ကား ၄ စင္းရဲ႕ ေနာက္ ဆံုးစစ္ကားေပၚကေန အသင့္ျပင္လိုက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈတစံုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
“၀ပ္ၾက… ၀ပ္ၾက မေျပးနဲ႔ ပစ္ေတာ့မယ္”
က်ေနာ္ အသံကုန္ေအာ္လိုက္တယ္။ ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။ ဆူညံတဲ့ ပစ္ခတ္သံေတြၾကားမွာ လူေတြ အတံုးအ႐ုန္းလဲၿပိဳၾက ရျပန္ၿပီ။ ေသနတ္သံေတြ ၿငိမ္အသြားမွာ လူေတြထၿပီး ေဆး႐ံုအေဆာင္အဦထဲ ၀င္ေျပးသြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလဟာ ျပင္ေဈးေထာင့္ကေန စစ္ကားေတြရပ္ထားၿပီး က်ည္ကြယ္မ်က္ကြယ္မဲ့ေနတဲ့ ေဆး႐ံု၀င္းထဲကို ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံပစ္ ခတ္ျပန္တယ္။ ရက္စက္မႈေတြဟာ ကမ္းကုန္ခဲ့ၿပီ။ ဂ်ီနီဗာကြန္ဗင္းရွင္းကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ခ်ဳိးေဖာက္ခဲ့ၾကၿပီ။ က် ဆံုးသူေတြ၊ ဒဏ္ရာရသူေတြကို အေရးေပၚဌာနရဲ႕ ေအာက္ခန္းမွာထားၿပီး တဦးစီကို စစ္ေဆးဓါတ္မွန္႐ိုက္ၿပီး သင့္ေတာ္ ရာအေဆာင္ေတြကို ပို႔ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕သူနာျပဳ ဆရာမေတြဟာ ေၾကကြဲတုန္လႈပ္စြာ ငိုယိုရင္း ေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္။
“……ေတြ၊ ငါတို႔ တသက္လံုးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လာသမွ် က်ည္ဆံေတြနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္လိုက္ၿပီေပါ့”
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သမိုင္းတေလ်ာက္လံုးမွာ စစ္သားနဲ႔ သူနာျပဳဆရာမဆိုတာဟာ အခင္တြယ္ဆံုး လူတန္းစား ၂ ရပ္ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လြပ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေတာင္ သူနာျပဳဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာတရားကို ပိုင္ဆိုင္ ခြင့္ေတာင္းခဲ့တာပဲ။ ခုေတာ့ စစ္တပ္ဟာ အရာအားလံုးပ်က္သုဥ္းခဲ့ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္က အေရးေပၚဌာနမွာ ဓါတ္မွန္ရိုက္စက္ သံုးလံုးရွိတယ္။ တလံုးက လူနာအားလံုးအတြက္၊ တလံုးက ပ်က္ေနတယ္။ တလံုးက အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္လို႔ ထင္တယ္။ ဒဏ္ရာရသူ မ်ားလြန္းတဲ့အတြက္ အဲဒီစက္ေတြ အကုန္သံုးခြင့္ရဖို႔ ကပ္လွ်က္ရွိတဲ့ (အစည္းအေ၀း ခန္းလို႔ထင္ တယ္) အခန္းမွာ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ၀င္သြားခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ ဆရာမေတြ၊ ေဆး၀န္ထမ္းေတြ စာပြဲရွည္ႀကီးတခု ကို ၀ိုင္းၿပီးထိုင္ေနၾကတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို ပြေယာင္းေနတဲ့ ဆံပင္ေတြၾကားထိုးထည့္ၿပီး တံေတာင္ ဆစ္ ၂ ဖက္ကို စားပြဲေပၚေထာက္ၿပီး ထိုင္ေနတယ္။ ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းထဲမွာ အံၾသမႈ၊ တုန္လႈပ္မႈ၊နာက်ည္းမႈ၊ နားမလည္မႈေတြ ေရာႁပြန္းေနတယ္။ ဘာစကားတခြန္းနွာ မဆိုႏိုင္ဘဲ ခြင့္ျပဳတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ၀ိုင္းလုပ္ေန ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္မတန္အံၾသစရာေကာင္းၿပီး ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္တဲ့ စြန္႔လႊတ္မႈေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
စစ္ကားေတြဟာ ေဆး႐ံု၀င္းကို တပတ္ၿပီးတပတ္ ပတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္ကားတစီးဟာ ကားေရွ႕ခန္း အမိုးေပၚမွာ(G-4) တလက္ကို အသင့္ျပင္ၿပီး သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္နဲ႔ ျပင္ပလူနာကုဌာနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ သရက္ေတာ္ ေက်ာင္းတိုင္၀င္းထဲက ဘုန္းႀကီးေတြေခါင္းျပဴလာတာနဲ႔ တရစပ္ပစ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူတခ်ဳိ႕ဟာ က်ဆံုးသူ ေတြရဲ႕ ေသြးနဲ႔ ၁၅ ေပ ၃ ေပ ေလာက္ရွိတဲ့ ပိတ္ျဖဴေပၚမွာ “ယခုအခ်ိန္အထိ က်ဆံုးသူ ၂၁ ဦး ရွိၿပီ” လို႔ေရးၿပီး အေရးေပၚ ဌာနရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚမွာခ်ိတ္ဖို႔ က်ဳိးစားခဲ့ၾကတယ္။ တက္ခ်ိတ္လိုက္။ စစ္တပ္က အဲဒီလူကို ပစ္ခ်လိုက္။ နဖူးစည္းစာတမ္း မွာ လူဦးေရတိုးၿပီး ေရးလိုက္တယ္။ ေနာက္တေယာက္တက္ခ်ိတ္လိုက္။ ထပ္ပစ္ခ်လိုက္နဲ႔။ အဲဒီလူေတြဟာ ႐ႈးသြပ္ေန တာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ တရားမွ်တတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပမႈေတြကို စစ္တပ္အေနနဲ႔ နားလည္သ ေဘာေပါက္ေအာင္ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ေျပာျပေနတာ ျဖစ္တယ္။
တခ်ဳိ႕က စစ္ကားေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမႀကီးကို ျဖတ္လို႔မရေအာင္ လမ္းအလယ္ေခါင္က လံုးပတ္ ၁ ေပ အျမင့္ ၁၅ ေပ ေလာက္ရွိတဲ့ ေရတမာပင္ေတြကို သံုးေလးေယာက္၀ိုင္းၿပီး ဆြဲလွဲၾကတယ္။ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ လူထုကို ကာကြယ္လိုတဲ့ ေဇာနဲ႔ ေဒါသေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ျပင္းထန္တဲ့ ခြန္အားျဖစ္လာသလဲဆိုရင္ ေရတမာပင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အျမစ္ ကကြၽတ္ၿပီး လမ္းေပၚလဲၾကကုန္တယ္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေဆး႐ုံ၀င္းထဲမွာ ရွိတဲ့ ကားေတြထဲက ဓါတ္ဆီေတြကိုယူၿပီး ဖန္ပုလင္းထဲမွာထည့္ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ထည့္၊ အ၀တ္စုတ္ကို ဓါတ္ဆီစိမ္ၿပီး အဲဒီပုလင္းထိပ္မွာ က်ပ္ေနေအာင္ ပိတ္ၿပီး စစ္ကားေတြရဲ႕ ေဘးကေန ယွဥ္ေျပး လိုက္ၿပီး အဲဒီအ၀တ္စုတ္ေတြကို မီးရႈိ႕ၿပီး ေပါက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ တလံုးမွ မေပါက္ကြဲဘူး။ တလံုးမွာ စစ္ကားေပၚမ ေရာက္ဘူး။ စစ္သားေတြက ျပဳံးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ အဲဒီလူကို ေသနတ္နဲ႔ေတ့ၿပီး ပစ္ခ်လိုက္ျပန္တယ္။
အဲဒီ အနိ႒ာ႐ံုေတြဟာ အိႏၵိယ သံအမတ္ႀကီးကား ေဆး႐ံု၀င္းထဲ၀င္လာမွ အဆံုးသတ္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္မွ ေန ၀င္းရဲ႕ လက္႐ံုးတပ္ေတြဟာ သံအမတ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ စီးနင္းလာတဲ့ မာစီးဒီးကားကို ေသနတ္နဲ႔ တခ်က္ ပစ္လိုက္ေသး တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ၊ ေဆးေတြ၊ ဂြမ္းလိပ္ေတြ အျပည့္တင္ေဆာင္လို႔ အေရးေပၚဌာနေရွ႕ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီကာလက ခ်မ္းသာတဲ့စာရင္း၀င္ စိန္ဂြၽန္းေဈး ေဆးကုန္သည္ေတြဟာ လူထုရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ လိုလားခ်က္ေတြကို လံုး၀နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြကို ေပးဆပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။
လူထုရဲ႕ အင္အားနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို ဒီလို ပစ္ခတ္ၿပီး ႏွိပ္ကြက္လို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိသြားတဲ့အတြက္ ေန၀င္းတပ္ (န၀တ) ေတြဟာ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးထဲမွာ ဒဏ္ရာရ လူနာေတြကို ဖမ္းဆီးမွာ မဟုတ္ေၾကာင္းနဲ႔ အျခား အျပင္လူနာမ်ား ဒီညမွာ ေဆး႐ံု၀င္းအတြင္းက အၿပီးအပိုင္ထြက္ေပးဖို႔၊ အကယ္၍ ၎တို႔ ညပိုင္းမွာ ၀င္ေရာက္စီးနင္းၿပီး ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ရင္ ျပင္းထန္စြာ အေရးယူမယ္လို႔ ေၾကျငာၿပီး အပစ္အခတ္ေတြကို ရပ္ဆိုင္းေပးခဲ့ရတယ္။ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး ရင္ခြဲ႐ံုဘက္ ထြက္ေပါက္မွာ အငွားကားသမားေတြဟာ အိမ္ျပန္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းတူသူေတြကို အခမဲ့တင္ၿပီး အေခါက္ေခါက္အခါခါ ပို႔ ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလို လူထုရဲ႕ အသက္ေသြးေခြၽးေတြကို အရင္းအႏွီးႀကီးႀကီး ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ၾသဂုတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ဦးစိန္လြင္ အစိုးရ ျပဳတ္က်သြားခဲ့ေတာ့တယ္။
မိုးေမာင္ေမာင္
၅.၈.၀၄ နံနက္ ၄ နာရီ

ေဒါင္းအိုးေဝ စာေစာင္ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ အထူးထုတ္မွ …
naytthit.net 

No comments:

England - Premier League

Italy - Serie A

Spain - Primera Division

Germany - Bundesliga

France - Ligue 1