လူဆိုတာဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနၾကတာပါ။ ဘဝမွာ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
ရည္မွန္းခ်က္မွ မရွိတဲ့ လူဆိုတာကေတာ့ရွင္လွ်က္နဲ႔ေသေနသူဒါမွမဟုတ္ရူးသြပ္ေနသူေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ရမယ္။
ျမန္မာျပည္က လူငယ္ လူရြယ္ လူလတ္ကအစ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးေတြအပါအဝင္ ရွမ္းျပည္ (ထိုင္းႏိုင္ငံ) ကို ဝင္ေရာက္ အလုပ္လုပ္ေန ၾကတာ လူဦးေရ သန္းနဲ႔ ခ်ီၿပီး ရွိေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို လူေတြ ထြက္လာေနၾကတာလဲ။ အေျဖကေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ စီးပြါ့းေရး မေျပလည္လို႔ က်ပ္တည္းဆင္းရဲလို႔ စီးပြါးလာရွာၾကတာ၊ ေငြလာရွာၾကတာပါ လို႔ တူညီတဲ့ အေျဖကို တညီတညြတ္တည္း ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ မြန္းက်ပ္လြန္းတဲ့ ကိုယ္ေတြအတြက္ ဂယ္ေပါက္ကေလး တေပါက္ မ်ား ျဖစ္ေလမလားလို႔ အားကိုးတၾကီး ထိုင္းႏိုင္ငံကို လာခဲ့ၾကတာပါ။ လာတယ္ဆိုတာလည္း လြယ္တယ္ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ လယ္ေပါင္ ႏြားေရာင္းၿပီး လာရတဲ့သူ ရွိသလို ႏွစ္ဆယ္တိုးနဲ႔ ေခ်းၿပီး လာသူလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီရွမ္းျပည္ကို
ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ဘဝရဲ့ ထြက္ေပါက္ကို တကယ္ ရွာေဖြ ေတြ႔သြားၾကေလသလားဆိုေတာ့ အနည္းစုကေတာ့ အဆင္ေျပၾကပါတယ္တဲ့။ အမ်ားစုၾကီးကေတာ့ ထင္သာထင္ မဝင္ဘူး ေက်ာင္းအမရဲ့ ဆိုသလိုပါဘဲ။ ပလိုင္းေပါက္နဲ႔ ဖားေကာက္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္။
ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ လုပ္ေနၾကလို႔
အလုပ္သမား အမ်ားစုၾကီးဟာ အလုပ္တခုကို စုိက္လိုက္မတ္တတ္ တေနရာတည္းမွာ ၾကာၾကာလုပ္လိုတဲ့ ဆႏၵမရွိၾက ဘူး။ ဟိုေနရာမွာ လုပ္အားခပိုရတယ္။ ဒီမွာထက္ ၁ဝ ဘတ္ပိုရတယ္။ ၁၅ ဘတ္ ပိုရတယ္။ အစိတ္ေလာက္ေတာင္ ရတယ္ ၾကားရင္ အဲဒီေနရာကို အျမန္ဆံုး ေျပာင္းလုပ္တတ္ၾကတယ္။ ၁ဝ ဘတ္ေတာ့ ပုိရပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ အလကား သြားလို႔ရတာမွ မဟုတ္လား။ အဲဒီအလုပ္ကိုရဖို႔ ပြဲစားခ ေပးရတယ္။ ဒါကို ဒီမွာေခၚၾကတဲ့စကားလံုးက စမတ္ခ
ေပးရတယ္တဲ့။ လုိက္ပို႔တဲ့ ကယ္ရီကိုလည္း ပိုက္ဆံေပးရတယ္။ ေနရာသစ္ေရာက္ရင္ အစစအရာရာ အကုန္လံုး အသစ္ ျပန္ဝယ္ရတာခ်ည္းပါဘဲ။ ဒီၾကားထဲ ရက္ေပါင္ေၾကးဆိုတာလည္း ေပးထားရေသးတယ္။ ရက္ေပါင္ေၾကး ဆိုတာက အလုပ္စဝင္ၿပီးေနာက္ ၁ဝရက္စာ ျဖစ္ေစ ၂ပတ္စာျဖစ္ေစ လုပ္အားခကို အလုပ္ရွင္က ထုတ္မေပးဘဲ စေဘာ္သေဘာမ်ိဳး ယူထားတာကို ေျပာတာ။ တနည္းအားျဖင့္ အလုပ္သမားကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ သေဘာေပ့ါ။ လက္ရွိ လုပ္ခနဲ႔ဆုိရင္ တရက္ကို ၃ဝဝဘတ္။ ၁ဝ ရက္ ဆို ဘတ္ ၃ဝဝဝ စေဘာ္တင္ၿပီး လုပ္ရတာမ်ိဳးလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒါက အလုပ္ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ လုပ္ျခင္းရဲ့ ပထမဆံုး ရလာတဲ့ ရလဒ္ေပါ့။
ေနာက္တခုက အလုပ္ ခဏခဏေျပာင္းေတာ့ လုပ္ငန္း ကၽြမ္းက်င္မႈ မရွိေတာ့ဘူး။ အလုပ္မကၽြမ္းက်င္သူဟာ အၿမဲတမ္း
ေအာက္ဆံုးအဆင့္က တက္မလာေတာ့ဘူး။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ္အားကိုးမွီခိုၿပီး ဘဝတက္လမ္းကို လက္တြဲေခၚယူသြားႏိုင္မဲ့ အလုပ္ရွင္နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ စကားပံုက ရွိၿပီးသားဘဲ။ ဘုရားေတာင္မွ အမွီရွိမွ ပြင့္ေတာ္မူရသတဲ့။ သူတပါးတုိင္းျပည္ကို လာေရာက္ အလုပ္လုပ္သူေတြအတြက္ အမွီသဟဲ အရိပ္ေကာင္း တခုကို မရခဲ့ရင္ ရရစားစား ဝါးဝါးမ်ိဳမ်ိဳ ဘဝက ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ေျမာက္မည္ မဟုတ္ပါ။
ေဖာက္ယူရမည့္ ထြက္ေပါက္
ဘာလို႔ ထြက္ေပါက္ကို မေတြ႔တာလဲဆိုေတာ့ ထြက္ေပါက္ကို မသိလို႔ဘဲလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ´လူတခ်ိဳ႕ဟာ အသိညဏ္ မရွိလို႔ သူတပါး ဘာခိုင္းမလဲဆိုတာကို ထိုင္ေစာင့္ရင္း အခ်ိန္ကုန္တတ္ၾကသတဲ့။ အခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ အသိဥာဏ္ ကေလး ေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာ အရင္းအႏွီးမွ မရွိတာ။ ငါ့ကို ေထာက္ပံ့မဲ့လူမွ မရွိတာဆိုၿပီး အရင္းအ ႏွီး စိုက္ထုတ္ေပးမဲ့လူကို ထိုင္ေစာင့္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနၾကသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈ ၾကီးပြါးမႈလမ္းစ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားရွာေဖြမွသာလွ်င္ ရတတ္တာမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုိအေလ်ာက္ မိုးေပၚကက်လာမဲ့ အခြင့္အေရးကို ထိုင္ေစာင့္ေနလို႔ကေတာ့ အ႐ိုးသာေဆြးသြားမယ္။ လမ္းစကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွရမွာ မဟုတ္ပါဘူး´။
ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့ အရပ္က လြတ္ထြက္ဖို႔ ထြက္ေပါက္ကို ဘယ္သူမွလာၿပီး ေဖာက္ေပးေလ့မရွိပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ဘဲ
ေဖာက္ထြက္ၾကရစၿမဲပါ။
သင့္ဘဝအတြက္ သင္ဘာပင္ စိုက္ပ်ိဳးထားပါသလဲ
ခရစ္ယန္ သမၼာက်မ္းစာမွာ လာတာကေတာ့ ´သင္စိုက္ပ်ိဳးသည့္အတိုင္း သင္ရိတ္သိမ္းရမည္´တဲ့။ ဗုဒၶဘာသာ အလိုအရ ကုိယ္လုပ္တဲ့ကံကို ကိုယ္တိုင္ ခံစားစံစားရမည္ဆိုတာနဲ႔ သေဘာအတူတူ ေနမွာပါ။ တနည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္အနာဂတ္ကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးမွ ရမယ္လို႔ အနက္ေပးရင္လည္း ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဘဝမွာ ေပါ့ေပါ့ေန
ေပါ့ေပါ့စားသူမ်ားအတြက္ ဘာတခုမွ ျဖစ္မလာတာ အံ့ၾသစရာမရွိပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ လူငယ္ လူရြယ္ လူလတ္ပိုင္းေတြ မေရာရာတဲ့အနာဂတ္တခုကို တေရြ႔ေရြ႔သြားေနၾကရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ အင္မတန္ နစ္နာလြန္းလွပါတယ္။ တ႐ုတ္စကားပံုကေတာ့ ပိုေတာင္ရွင္းပါေသးတယ္။ ´ဖရဲပင္စိုက္ရင္ ဖရဲသီးစားရမယ္။ ပဲပင္ စိုက္ရင္ ပဲသီးစားရမယ္´တဲ့။ ခင္ဗ်ား ဘာပင္စိုက္ထားသလဲ။ ဘာပင္မွမစိုက္ရင္ ဘာသီးမွ စားရမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ တိုင္းျပည္အေျခအေနရ က်ေနာ္တို႔လူေတြ ကၽြန္ပင္ကိုသာ စိုက္ေနၾကရတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္လည္း ကၽြန္တိုင္းျပည္ ျဖစ္မွာမလြဲ။
တန္ရာတန္ဖိုး
သူမ်ားေတြ အဆင္ေျပေျပ ေနႏိုင္တာေတြ ေအာင္ျမင္ေနတာေတြကိုၾကည့္ၿပီး တဒဂၤေလး အားက်တတ္တာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ အက်င့္တခုပါ။ အားက်တာ ပိုက္ဆံေပးရတာမွမဟုတ္တာ။ ဒီလိုဘဲ ေတြးၾကတယ္။ ဒီလူေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီလိုျဖစ္လာၾကတာလဲ ထိပ္တန္းကိုေရာက္လာၾကတာလဲ ဆိုတာကို ေလ့လာၿပီး ငါလည္း သူတို႔လို လုိက္လုပ္ရင္ ဘာလို႔မျဖစ္ရမွာလဲဆိုတဲ့ ဇြဲနဲ႔ယွဥ္တဲ့ အတုယူအားက်စိတ္ထိေတာ့ ေရာက္မလာတတ္ၾကဘူး။
ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ အလကားမရဘူး။ ေလာကၾကိဳးဝိုင္းမွာ ဒိုင္လူၾကီးက မ်က္ႏွာသာေပးတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ မ်ားမ်ားေအာင္ျမင္ခ်င္ေလ အရင္းအႏွီး တန္ရာတန္ဖိုး ၾကီးၾကီးေပးရေလဘဲ။ ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြ။ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရ တာေတြအျပင္ မထင္မွတ္ဘဲ ရႈံးနိမ့္လိုက္ရတာမ်ိဳးလည္း ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ရမွာဘဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မလုပ္ရဲဘဲ မစြန္႔စားရဲဘဲ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ေအာင္ပန္းဆိုတာ ၾကိဳးစားရဲသူေတြအတြက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
အလုပ္အေပၚ သစၥာရွိရမယ္
ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို သစၥာရွိတာ တန္ဖိုးထားၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလးစားေနတာဘဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေလာကမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္မွ ေလးစားမႈမရွိတဲ့သူကို ဘယ္သူကမ်ားလာၿပီး
ေလးစားေတာ့မွာလဲ။
အမ်ားက ေလးစားတယ္ဆိုတာ နာမည္ေကာင္းရွိတဲ့သူကို ဆိုလိုတယ္ မဟုတ္လား။ နာမည္ေကာင္း ရွိတဲ့သူေတြဟာ မိမိကိုယ္ကို ေလးစားတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ကို သစၥာရွိတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္လုပ္ငန္းကို ေျဖာင့္မတ္ တည္ၾကည္ စြာ သစၥာရွိရွိ ကတိတည္တည္ လုပ္တတ္တဲ့သူေတြဟာ ေရရွည္တည္တံ့တဲ့ နာမည္ေကာင္းတခုကို ရတတ္စၿမဲပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္တဲ့ အရာတခု တနည္းအားျဖင့္ လူတလံုးသူတလံုး ျဖစ္ရန္အတြက္ အခ်ိန္ကာလ လံုလံု ေလာက္
ေလာက္ ေပးၾကရပါတယ္။ မ်ာေသာအားျဖင့္ အနည္းဆံုး ၃ ႏွစ္ကေန ၅ ႏွစ္အထိ မိမိတည္ေဆာက္မဲ့ ဘဝရဲ့
ေဖာင္ေဒးရွင္း အုတ္ျမစ္ကိုခိုင္ေအာင္ လုပ္ၾကရပါတယ္။
ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားရဲ႕ ပကတိ အေနအထားမ်ား
ဒီကေန႔ ေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားရဲ့ ျဖစ္အင္က ပင္ပန္းေပမဲ့ ဘာမွအရာမထင္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကလည္း ရွိပါတယ္။ သူတို႔ ပိုက္ဆံထုတ္ရတာက တလကို ၂ခါ ထုတ္ရပါတယ္။ တၾကိမ္ထုတ္တာကို `တဝိ´လို႔ေျပာၾကတယ္။ ဝိထြက္တိုင္း သူတို႔ခမ်ာမွာ ပိုက္ဆံကပ္တယ္ မရွိပါဘူး။ စားထား ေသာက္ထားတဲ့ အေၾကြး ေနထိုင္စရိတ္ လူမႈေရး ဘာသာေရး စရိတ္ရယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီမွာ ဘာျဖစ္ေန ျဖစ္ေန လကုန္ရင္ ျမန္မာျပည္ကို ေငြပို႔ရမဲ့ တာဝန္ၾကီးက ရွိေနပါ တယ္။ လာစရိတ္အေၾကြးအတြက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ မိဘလား ေမာင္ႏွမလား သားသမီးလား စတာေတြ အတြက္ မပို႔မျဖစ္ ပို႔ၾကရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေလလြင့္ေနတဲ့သူ တခ်ိဳ႕က လြဲရင္ အားလံုးနီးပါးဟာ ဒီတာဝန္ကို လစဥ္ ထမ္းရြက္ၾကရပါတယ္။
ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတဲ့ လူေတြ ဘယ္လိုပိုက္ဆံရွာရတယ္ဆိုတာကို ရြာကလူေတြက သိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ “ဟဲလို” ဆုိလိုက္ရင္ ပိုက္ဆံရၿပီဆိုၿပီး ပိုက္ဆံထြက္မဲ့ရက္ေရာက္ ရွမ္းျပည္ကို ဟဲလိုေနၾကတာလည္း အမ်ားၾကီးပါ ဘဲ။ ျပည္တြင္းကလူေတြ တသိန္းကို တပံုးဆိုတဲ့ ေဝါဟာရအသစ္နဲ႔ ဆယ္ပံုး ပံုး ႏွစ္ဆယ္ စသည္ျဖင့္ ဆယ္စကား ရာစကားကို ခပ္လြယ္လြယ္ ေျပာေနၾကေပမဲ့ ထိုင္းမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြမွာေတာ့
ေသာင္းစကားကိုေတာ့ မေျပာႏိုင္ၾကပါဘူး။
ဒီလိုအေနအထားထဲက ကိုယ္ဘဝအတြက္ တဆင့္တက္ရန္ ထြက္ေပါက္ရွာဖို႔ဆိုတာလည္း အလြန္ခက္ခဲတဲ့ ကိစၥတခု ဆိုတာ ျငင္းခ်က္ထုတ္မရပါဘူး။ ဒီမွာက လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရမဲ့ဘဝ။ အလုပ္မလုပ္ရင္ ခ်က္ခ်င္း စားဝတ္ ေနေရး ခက္ခဲသြားမွာ အမွန္ဧကန္။ သိုးေဆာင္းစကားပံုျဖစ္တဲ့ ´အလုပ္မရွိ ေပါင္မုန္႔ (ထမင္း) မရွိ´ ဆိုတဲ့ အတိုင္းပါဘဲ။ ဒါဟာ ၾကီးမားတဲ့ စိန္ေခၚခ်က္ပါဘဲ။ အဲဒီ စိန္ေခၚခ်က္ေတြကို ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့သူဟာ ကိုယ္ေဖာက္ထြက္ရမဲ့ ထြက္ေပါက္ကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိ သြားတတ္ေၾကာင္း ဒီကေန႔ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း သူမ်ားထက္ ေခါင္းတလံုးပိုျမင့္ေနသူေတြ ႏွာတဖ်ားသာေန သူေတြက သက္ေသခံေနပါတယ္။
အနိမ့္ဆံုး ထိုင္းဘာသာစကား စာေပေလာက္ကို တတ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားလိုက္႐ုံနဲ႔ သူမ်ားထက္ တပန္းသာသြား တာ ကို အားလံုးအသိပါ။ ထိုင္းစာတတ္ရင္ ကြန္ျပဴတာကို လြယ္လြယ္ေလး သင္ယူလို႔ရပါတယ္။ ျမန္မာစာ တတ္လို႔က ကြန္ျပဴတာ သင္လို႔ အဆင္ေမေျပေသးဘူး မဟုတ္လား။ အဂၤလိပ္စာတတ္မွ ကြန္ျပဳတာ သင္ရမလို ျဖစ္ေနတဲ့
ေရႊ႔ေျပာင္း ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြ အတြက္ ထိုင္းစာ ထိုင္းစကားကို ၾကိဳးစားသင္ယူၿပီး ထြက္ေပါက္လမ္းစကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေစ ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔ရသေလာက္ေတာ့ အလုပ္သမားအမ်ားစုဟာ သင္ယူေလ့လာလိုျခင္း ဘက္ကို အားသန္တာ မေတြ႔ရပါဘူး။ အေတာ့္ကို နည္းပါးလြန္းတဲ့ ရာခုိင္ႏႈန္းကေတာ့ သင္ယူေလ့လာၾကတာကို
ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာအစိုးရ အဆို ၂ သန္း အလုပ္သမား အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ခန္႔မွန္းခ်က္ ၄ သန္းဝန္းက်င္နဲ႔ ဆိုတဲ့စာရင္းထဲက ေထာင္ဂဏန္းေလာက္သာ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။
ေအာင္ျမင္မႈရဲ့ ခလုတ္ကန္သင္း
ေအာင္ျမင္လိုသူတိုင္းဟာ ´မ´ကို ေရွာင္ရပါမယ္။ ´မ´ဆိုလို႔ မိခင္မ်ိဳးႏြယ္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး။ ဆင္ေျခဆင္လက္ ကန္တတ္တဲ့အက်င့္ဆိုးကို ေျပာတာပါ။ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလား။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္။ ငါ့မွာ ဘာမွ မျပည့္စံုဘူး စသည္ျဖင့္ Negative View က ၾကည့္တဲ့ အေတြး အျမင္ အေျပာ အလုပ္ကို လံုးဝဖယ္ရွားထားရမယ္။ ဒါေတြဟာ ေအာင္ျမင္ ၾကီးပြါးမႈရဲ့ အဓိကခလုတ္ကန္သင္း ျဖစ္လို႔ပါဘဲ။
ေအာင္ျမင္မႈရဲ့ ေသာ့ခ်က္မ်ား
ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကို အျပဳသေဘာ အၿမဲေတြးရမယ္။ အပ်က္ဘက္က ေတြးကို မေတြးရဘူး။ အခက္အခဲၾကံဳရင္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေက်ာ္လႊားဖို႔ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား ၾကံ့ခိုင္ သန္မာေနရမယ္။ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ကို အစဥ္သျဖင့္ အေကာင္းျမင္ တတ္ရမယ္။ ေကာင္းေသာ ရလဒ္အက်ိဳးကို ျမင္ေနမွ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းပင္ပန္း ေမာတယ္ ပန္းတယ္ မထင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ငါ့အလုပ္ဟာ ဧကန္မုခ် ေအာင္ကို ေအာင္ရမယ္လို႔ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ေနရမယ္။ ဒီလို စိတ္ထားရွိသူဟာ
ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္ကို မုခ် ဆုပ္ကိုင္ရမဲ့သူ အစစ္ ျဖစ္ေပတယ္။
ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနသူ ႏွစ္ဦး
သူမ်ားက ဘာမွခိုင္းမလာရင္ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္သူတဦးရယ္။ သူမ်ားခိုင္းတာကို ဘာမွမလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္သူတဦးရယ္။ ဒီႏွစ္ဦးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လူေမြးလူေရာင္ မေျပာင္မဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ထြက္ေပါက္ ပံုျပင္
ဟိုေရွးေရွးတုန္းက လူတေယာက္ဟာ အက်ဥ္းစခန္းတခုမွာ ႏွစ္ေပါင္းအတန္ၾကာ အက်ဥ္းက်ခံေနရပါတယ္။ ခုေခတ္ လို ဆိုရင္ ေထာင္က်ေနတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ တေန႔မွာ သူကိုခ်ဳပ္ထားတဲ့ အခ်ဳပ္ခန္းရဲ့အမိုးကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အေပါက္ ငယ္ ေလးတခုကို ေတြ႔သတဲ့။ သူလည္း အဲဒီအေပါက္ငယ္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဒီအေပါက္ကေလးကို လူတကိုယ္စာရ
ေအာင္ ခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္ရင္ ငါလြတ္မွာဘဲလို႔ေတြးမိၿပီး ထလုပ္သတဲ့။ သူၾကိဳးစားလုပ္လိုက္လို႔ လူတကိုယ္စာ လွ်ိဳထြက္လို႔ လည္း ရေရာ သူလည္း အဲဒီအေပါက္က ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားေလသတဲ့။ ဒါကေတာ့ ပံုျပင္ေလးပါ။ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေနေပါ့။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီအက်ဥ္းသားလို ေလာကအက်ဥ္းစခန္းက ထြက္ေပါက္မရွာဘဲ က်ခံေနသူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ား လိုက္ပါသလဲ။ ထြက္ေပါက္ရွာၿပီး ေဖာက္ထြက္ လြတ္ေျမာက္ၾကသူေတြက အနည္းအက်ဥ္းပါ။
အရာအားလံုးရဲ့အစဟာ အိပ္မက္ေတြပါ
လယ္ကြင္းနံေဘးနားက ပေညာင္ပင္ၾကီးဟာ တခါက ေညာင္ေစ့ေလးထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ရတာကို သတိထား မိတယ္ မဟုတ္လား။ အလားတူ ေဝဟင္မွာ ဝဲပ်ံေနတဲ့ သိမ္းစြန္ရဲဟာ အရင္က ဥခြံက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ သေႏၵအျဖစ္
ေနခဲ့ရတယ္ ေလ။ ထို႔အတူ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ ဒီကေန႔ အထင္တၾကီး ေလးစားေနၾကတဲ့ သမိုင္းဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲ က အထင္ကရ သမုိင္းဝင္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးအားလံုးဟာ တခါက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြကို စိတ္ကူးထဲမွာ ထဲ့ၿပီး အိမ္မက္ၾကီးၾကီး မက္ခဲ့ၾက သူေတြခ်ည္းပါဘဲ။
ရံႈးနိမ့္မႈကို မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဆံုးရံႈးမႈေတြကို ဖံုးအုပ္ထားတဲ့ အေရျပားပါ။ ဆံုး႐ုံးမႈကို ရင္ ဆိုင္ဖူးသူမွ ခိုင္မာတဲ့ေအာင္ျမင္မႈကို တည္ေဆာက္ႏိုင္သူ ျဖစ္လာမွာပါ။ စိတ္ကူး အိမ္မက္ၾကီးၾကီးကို စိတ္ဓါတ္ခြန္ အား ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေပါင္းစပ္ပါက ဘဝရဲ့ ထြက္ေပါက္ကို မလြဲမေသြ ရွာေဖြေတြ႔ရွိမွာပါလို႔ ဆိုပါရေစ။
ဘေစာတင္
မဇၥ်ိမ
ျမန္မာျပည္က လူငယ္ လူရြယ္ လူလတ္ကအစ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးေတြအပါအဝင္ ရွမ္းျပည္ (ထိုင္းႏိုင္ငံ) ကို ဝင္ေရာက္ အလုပ္လုပ္ေန ၾကတာ လူဦးေရ သန္းနဲ႔ ခ်ီၿပီး ရွိေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို လူေတြ ထြက္လာေနၾကတာလဲ။ အေျဖကေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ စီးပြါ့းေရး မေျပလည္လို႔ က်ပ္တည္းဆင္းရဲလို႔ စီးပြါးလာရွာၾကတာ၊ ေငြလာရွာၾကတာပါ လို႔ တူညီတဲ့ အေျဖကို တညီတညြတ္တည္း ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ မြန္းက်ပ္လြန္းတဲ့ ကိုယ္ေတြအတြက္ ဂယ္ေပါက္ကေလး တေပါက္ မ်ား ျဖစ္ေလမလားလို႔ အားကိုးတၾကီး ထိုင္းႏိုင္ငံကို လာခဲ့ၾကတာပါ။ လာတယ္ဆိုတာလည္း လြယ္တယ္ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ လယ္ေပါင္ ႏြားေရာင္းၿပီး လာရတဲ့သူ ရွိသလို ႏွစ္ဆယ္တိုးနဲ႔ ေခ်းၿပီး လာသူလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီရွမ္းျပည္ကို
ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ဘဝရဲ့ ထြက္ေပါက္ကို တကယ္ ရွာေဖြ ေတြ႔သြားၾကေလသလားဆိုေတာ့ အနည္းစုကေတာ့ အဆင္ေျပၾကပါတယ္တဲ့။ အမ်ားစုၾကီးကေတာ့ ထင္သာထင္ မဝင္ဘူး ေက်ာင္းအမရဲ့ ဆိုသလိုပါဘဲ။ ပလိုင္းေပါက္နဲ႔ ဖားေကာက္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္။
ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ လုပ္ေနၾကလို႔
အလုပ္သမား အမ်ားစုၾကီးဟာ အလုပ္တခုကို စုိက္လိုက္မတ္တတ္ တေနရာတည္းမွာ ၾကာၾကာလုပ္လိုတဲ့ ဆႏၵမရွိၾက ဘူး။ ဟိုေနရာမွာ လုပ္အားခပိုရတယ္။ ဒီမွာထက္ ၁ဝ ဘတ္ပိုရတယ္။ ၁၅ ဘတ္ ပိုရတယ္။ အစိတ္ေလာက္ေတာင္ ရတယ္ ၾကားရင္ အဲဒီေနရာကို အျမန္ဆံုး ေျပာင္းလုပ္တတ္ၾကတယ္။ ၁ဝ ဘတ္ေတာ့ ပုိရပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ အလကား သြားလို႔ရတာမွ မဟုတ္လား။ အဲဒီအလုပ္ကိုရဖို႔ ပြဲစားခ ေပးရတယ္။ ဒါကို ဒီမွာေခၚၾကတဲ့စကားလံုးက စမတ္ခ
ေပးရတယ္တဲ့။ လုိက္ပို႔တဲ့ ကယ္ရီကိုလည္း ပိုက္ဆံေပးရတယ္။ ေနရာသစ္ေရာက္ရင္ အစစအရာရာ အကုန္လံုး အသစ္ ျပန္ဝယ္ရတာခ်ည္းပါဘဲ။ ဒီၾကားထဲ ရက္ေပါင္ေၾကးဆိုတာလည္း ေပးထားရေသးတယ္။ ရက္ေပါင္ေၾကး ဆိုတာက အလုပ္စဝင္ၿပီးေနာက္ ၁ဝရက္စာ ျဖစ္ေစ ၂ပတ္စာျဖစ္ေစ လုပ္အားခကို အလုပ္ရွင္က ထုတ္မေပးဘဲ စေဘာ္သေဘာမ်ိဳး ယူထားတာကို ေျပာတာ။ တနည္းအားျဖင့္ အလုပ္သမားကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ သေဘာေပ့ါ။ လက္ရွိ လုပ္ခနဲ႔ဆုိရင္ တရက္ကို ၃ဝဝဘတ္။ ၁ဝ ရက္ ဆို ဘတ္ ၃ဝဝဝ စေဘာ္တင္ၿပီး လုပ္ရတာမ်ိဳးလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒါက အလုပ္ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ လုပ္ျခင္းရဲ့ ပထမဆံုး ရလာတဲ့ ရလဒ္ေပါ့။
ေနာက္တခုက အလုပ္ ခဏခဏေျပာင္းေတာ့ လုပ္ငန္း ကၽြမ္းက်င္မႈ မရွိေတာ့ဘူး။ အလုပ္မကၽြမ္းက်င္သူဟာ အၿမဲတမ္း
ေအာက္ဆံုးအဆင့္က တက္မလာေတာ့ဘူး။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ္အားကိုးမွီခိုၿပီး ဘဝတက္လမ္းကို လက္တြဲေခၚယူသြားႏိုင္မဲ့ အလုပ္ရွင္နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ စကားပံုက ရွိၿပီးသားဘဲ။ ဘုရားေတာင္မွ အမွီရွိမွ ပြင့္ေတာ္မူရသတဲ့။ သူတပါးတုိင္းျပည္ကို လာေရာက္ အလုပ္လုပ္သူေတြအတြက္ အမွီသဟဲ အရိပ္ေကာင္း တခုကို မရခဲ့ရင္ ရရစားစား ဝါးဝါးမ်ိဳမ်ိဳ ဘဝက ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ေျမာက္မည္ မဟုတ္ပါ။
ေဖာက္ယူရမည့္ ထြက္ေပါက္
ဘာလို႔ ထြက္ေပါက္ကို မေတြ႔တာလဲဆိုေတာ့ ထြက္ေပါက္ကို မသိလို႔ဘဲလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ´လူတခ်ိဳ႕ဟာ အသိညဏ္ မရွိလို႔ သူတပါး ဘာခိုင္းမလဲဆိုတာကို ထိုင္ေစာင့္ရင္း အခ်ိန္ကုန္တတ္ၾကသတဲ့။ အခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ အသိဥာဏ္ ကေလး ေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာ အရင္းအႏွီးမွ မရွိတာ။ ငါ့ကို ေထာက္ပံ့မဲ့လူမွ မရွိတာဆိုၿပီး အရင္းအ ႏွီး စိုက္ထုတ္ေပးမဲ့လူကို ထိုင္ေစာင့္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနၾကသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈ ၾကီးပြါးမႈလမ္းစ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားရွာေဖြမွသာလွ်င္ ရတတ္တာမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုိအေလ်ာက္ မိုးေပၚကက်လာမဲ့ အခြင့္အေရးကို ထိုင္ေစာင့္ေနလို႔ကေတာ့ အ႐ိုးသာေဆြးသြားမယ္။ လမ္းစကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွရမွာ မဟုတ္ပါဘူး´။
ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့ အရပ္က လြတ္ထြက္ဖို႔ ထြက္ေပါက္ကို ဘယ္သူမွလာၿပီး ေဖာက္ေပးေလ့မရွိပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ဘဲ
ေဖာက္ထြက္ၾကရစၿမဲပါ။
သင့္ဘဝအတြက္ သင္ဘာပင္ စိုက္ပ်ိဳးထားပါသလဲ
ခရစ္ယန္ သမၼာက်မ္းစာမွာ လာတာကေတာ့ ´သင္စိုက္ပ်ိဳးသည့္အတိုင္း သင္ရိတ္သိမ္းရမည္´တဲ့။ ဗုဒၶဘာသာ အလိုအရ ကုိယ္လုပ္တဲ့ကံကို ကိုယ္တိုင္ ခံစားစံစားရမည္ဆိုတာနဲ႔ သေဘာအတူတူ ေနမွာပါ။ တနည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္အနာဂတ္ကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးမွ ရမယ္လို႔ အနက္ေပးရင္လည္း ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဘဝမွာ ေပါ့ေပါ့ေန
ေပါ့ေပါ့စားသူမ်ားအတြက္ ဘာတခုမွ ျဖစ္မလာတာ အံ့ၾသစရာမရွိပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ လူငယ္ လူရြယ္ လူလတ္ပိုင္းေတြ မေရာရာတဲ့အနာဂတ္တခုကို တေရြ႔ေရြ႔သြားေနၾကရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ အင္မတန္ နစ္နာလြန္းလွပါတယ္။ တ႐ုတ္စကားပံုကေတာ့ ပိုေတာင္ရွင္းပါေသးတယ္။ ´ဖရဲပင္စိုက္ရင္ ဖရဲသီးစားရမယ္။ ပဲပင္ စိုက္ရင္ ပဲသီးစားရမယ္´တဲ့။ ခင္ဗ်ား ဘာပင္စိုက္ထားသလဲ။ ဘာပင္မွမစိုက္ရင္ ဘာသီးမွ စားရမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ တိုင္းျပည္အေျခအေနရ က်ေနာ္တို႔လူေတြ ကၽြန္ပင္ကိုသာ စိုက္ေနၾကရတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္လည္း ကၽြန္တိုင္းျပည္ ျဖစ္မွာမလြဲ။
တန္ရာတန္ဖိုး
သူမ်ားေတြ အဆင္ေျပေျပ ေနႏိုင္တာေတြ ေအာင္ျမင္ေနတာေတြကိုၾကည့္ၿပီး တဒဂၤေလး အားက်တတ္တာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ အက်င့္တခုပါ။ အားက်တာ ပိုက္ဆံေပးရတာမွမဟုတ္တာ။ ဒီလိုဘဲ ေတြးၾကတယ္။ ဒီလူေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီလိုျဖစ္လာၾကတာလဲ ထိပ္တန္းကိုေရာက္လာၾကတာလဲ ဆိုတာကို ေလ့လာၿပီး ငါလည္း သူတို႔လို လုိက္လုပ္ရင္ ဘာလို႔မျဖစ္ရမွာလဲဆိုတဲ့ ဇြဲနဲ႔ယွဥ္တဲ့ အတုယူအားက်စိတ္ထိေတာ့ ေရာက္မလာတတ္ၾကဘူး။
ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ အလကားမရဘူး။ ေလာကၾကိဳးဝိုင္းမွာ ဒိုင္လူၾကီးက မ်က္ႏွာသာေပးတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ မ်ားမ်ားေအာင္ျမင္ခ်င္ေလ အရင္းအႏွီး တန္ရာတန္ဖိုး ၾကီးၾကီးေပးရေလဘဲ။ ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြ။ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရ တာေတြအျပင္ မထင္မွတ္ဘဲ ရႈံးနိမ့္လိုက္ရတာမ်ိဳးလည္း ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ရမွာဘဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မလုပ္ရဲဘဲ မစြန္႔စားရဲဘဲ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ေအာင္ပန္းဆိုတာ ၾကိဳးစားရဲသူေတြအတြက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
အလုပ္အေပၚ သစၥာရွိရမယ္
ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို သစၥာရွိတာ တန္ဖိုးထားၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလးစားေနတာဘဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေလာကမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္မွ ေလးစားမႈမရွိတဲ့သူကို ဘယ္သူကမ်ားလာၿပီး
ေလးစားေတာ့မွာလဲ။
အမ်ားက ေလးစားတယ္ဆိုတာ နာမည္ေကာင္းရွိတဲ့သူကို ဆိုလိုတယ္ မဟုတ္လား။ နာမည္ေကာင္း ရွိတဲ့သူေတြဟာ မိမိကိုယ္ကို ေလးစားတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ကို သစၥာရွိတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္လုပ္ငန္းကို ေျဖာင့္မတ္ တည္ၾကည္ စြာ သစၥာရွိရွိ ကတိတည္တည္ လုပ္တတ္တဲ့သူေတြဟာ ေရရွည္တည္တံ့တဲ့ နာမည္ေကာင္းတခုကို ရတတ္စၿမဲပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္တဲ့ အရာတခု တနည္းအားျဖင့္ လူတလံုးသူတလံုး ျဖစ္ရန္အတြက္ အခ်ိန္ကာလ လံုလံု ေလာက္
ေလာက္ ေပးၾကရပါတယ္။ မ်ာေသာအားျဖင့္ အနည္းဆံုး ၃ ႏွစ္ကေန ၅ ႏွစ္အထိ မိမိတည္ေဆာက္မဲ့ ဘဝရဲ့
ေဖာင္ေဒးရွင္း အုတ္ျမစ္ကိုခိုင္ေအာင္ လုပ္ၾကရပါတယ္။
ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားရဲ႕ ပကတိ အေနအထားမ်ား
ဒီကေန႔ ေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားရဲ့ ျဖစ္အင္က ပင္ပန္းေပမဲ့ ဘာမွအရာမထင္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကလည္း ရွိပါတယ္။ သူတို႔ ပိုက္ဆံထုတ္ရတာက တလကို ၂ခါ ထုတ္ရပါတယ္။ တၾကိမ္ထုတ္တာကို `တဝိ´လို႔ေျပာၾကတယ္။ ဝိထြက္တိုင္း သူတို႔ခမ်ာမွာ ပိုက္ဆံကပ္တယ္ မရွိပါဘူး။ စားထား ေသာက္ထားတဲ့ အေၾကြး ေနထိုင္စရိတ္ လူမႈေရး ဘာသာေရး စရိတ္ရယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီမွာ ဘာျဖစ္ေန ျဖစ္ေန လကုန္ရင္ ျမန္မာျပည္ကို ေငြပို႔ရမဲ့ တာဝန္ၾကီးက ရွိေနပါ တယ္။ လာစရိတ္အေၾကြးအတြက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ မိဘလား ေမာင္ႏွမလား သားသမီးလား စတာေတြ အတြက္ မပို႔မျဖစ္ ပို႔ၾကရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေလလြင့္ေနတဲ့သူ တခ်ိဳ႕က လြဲရင္ အားလံုးနီးပါးဟာ ဒီတာဝန္ကို လစဥ္ ထမ္းရြက္ၾကရပါတယ္။
ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတဲ့ လူေတြ ဘယ္လိုပိုက္ဆံရွာရတယ္ဆိုတာကို ရြာကလူေတြက သိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ “ဟဲလို” ဆုိလိုက္ရင္ ပိုက္ဆံရၿပီဆိုၿပီး ပိုက္ဆံထြက္မဲ့ရက္ေရာက္ ရွမ္းျပည္ကို ဟဲလိုေနၾကတာလည္း အမ်ားၾကီးပါ ဘဲ။ ျပည္တြင္းကလူေတြ တသိန္းကို တပံုးဆိုတဲ့ ေဝါဟာရအသစ္နဲ႔ ဆယ္ပံုး ပံုး ႏွစ္ဆယ္ စသည္ျဖင့္ ဆယ္စကား ရာစကားကို ခပ္လြယ္လြယ္ ေျပာေနၾကေပမဲ့ ထိုင္းမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြမွာေတာ့
ေသာင္းစကားကိုေတာ့ မေျပာႏိုင္ၾကပါဘူး။
ဒီလိုအေနအထားထဲက ကိုယ္ဘဝအတြက္ တဆင့္တက္ရန္ ထြက္ေပါက္ရွာဖို႔ဆိုတာလည္း အလြန္ခက္ခဲတဲ့ ကိစၥတခု ဆိုတာ ျငင္းခ်က္ထုတ္မရပါဘူး။ ဒီမွာက လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရမဲ့ဘဝ။ အလုပ္မလုပ္ရင္ ခ်က္ခ်င္း စားဝတ္ ေနေရး ခက္ခဲသြားမွာ အမွန္ဧကန္။ သိုးေဆာင္းစကားပံုျဖစ္တဲ့ ´အလုပ္မရွိ ေပါင္မုန္႔ (ထမင္း) မရွိ´ ဆိုတဲ့ အတိုင္းပါဘဲ။ ဒါဟာ ၾကီးမားတဲ့ စိန္ေခၚခ်က္ပါဘဲ။ အဲဒီ စိန္ေခၚခ်က္ေတြကို ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့သူဟာ ကိုယ္ေဖာက္ထြက္ရမဲ့ ထြက္ေပါက္ကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိ သြားတတ္ေၾကာင္း ဒီကေန႔ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း သူမ်ားထက္ ေခါင္းတလံုးပိုျမင့္ေနသူေတြ ႏွာတဖ်ားသာေန သူေတြက သက္ေသခံေနပါတယ္။
အနိမ့္ဆံုး ထိုင္းဘာသာစကား စာေပေလာက္ကို တတ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားလိုက္႐ုံနဲ႔ သူမ်ားထက္ တပန္းသာသြား တာ ကို အားလံုးအသိပါ။ ထိုင္းစာတတ္ရင္ ကြန္ျပဴတာကို လြယ္လြယ္ေလး သင္ယူလို႔ရပါတယ္။ ျမန္မာစာ တတ္လို႔က ကြန္ျပဴတာ သင္လို႔ အဆင္ေမေျပေသးဘူး မဟုတ္လား။ အဂၤလိပ္စာတတ္မွ ကြန္ျပဳတာ သင္ရမလို ျဖစ္ေနတဲ့
ေရႊ႔ေျပာင္း ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြ အတြက္ ထိုင္းစာ ထိုင္းစကားကို ၾကိဳးစားသင္ယူၿပီး ထြက္ေပါက္လမ္းစကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေစ ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔ရသေလာက္ေတာ့ အလုပ္သမားအမ်ားစုဟာ သင္ယူေလ့လာလိုျခင္း ဘက္ကို အားသန္တာ မေတြ႔ရပါဘူး။ အေတာ့္ကို နည္းပါးလြန္းတဲ့ ရာခုိင္ႏႈန္းကေတာ့ သင္ယူေလ့လာၾကတာကို
ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာအစိုးရ အဆို ၂ သန္း အလုပ္သမား အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ခန္႔မွန္းခ်က္ ၄ သန္းဝန္းက်င္နဲ႔ ဆိုတဲ့စာရင္းထဲက ေထာင္ဂဏန္းေလာက္သာ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။
ေအာင္ျမင္မႈရဲ့ ခလုတ္ကန္သင္း
ေအာင္ျမင္လိုသူတိုင္းဟာ ´မ´ကို ေရွာင္ရပါမယ္။ ´မ´ဆိုလို႔ မိခင္မ်ိဳးႏြယ္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး။ ဆင္ေျခဆင္လက္ ကန္တတ္တဲ့အက်င့္ဆိုးကို ေျပာတာပါ။ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလား။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္။ ငါ့မွာ ဘာမွ မျပည့္စံုဘူး စသည္ျဖင့္ Negative View က ၾကည့္တဲ့ အေတြး အျမင္ အေျပာ အလုပ္ကို လံုးဝဖယ္ရွားထားရမယ္။ ဒါေတြဟာ ေအာင္ျမင္ ၾကီးပြါးမႈရဲ့ အဓိကခလုတ္ကန္သင္း ျဖစ္လို႔ပါဘဲ။
ေအာင္ျမင္မႈရဲ့ ေသာ့ခ်က္မ်ား
ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကို အျပဳသေဘာ အၿမဲေတြးရမယ္။ အပ်က္ဘက္က ေတြးကို မေတြးရဘူး။ အခက္အခဲၾကံဳရင္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေက်ာ္လႊားဖို႔ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား ၾကံ့ခိုင္ သန္မာေနရမယ္။ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ကို အစဥ္သျဖင့္ အေကာင္းျမင္ တတ္ရမယ္။ ေကာင္းေသာ ရလဒ္အက်ိဳးကို ျမင္ေနမွ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းပင္ပန္း ေမာတယ္ ပန္းတယ္ မထင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ငါ့အလုပ္ဟာ ဧကန္မုခ် ေအာင္ကို ေအာင္ရမယ္လို႔ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ေနရမယ္။ ဒီလို စိတ္ထားရွိသူဟာ
ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္ကို မုခ် ဆုပ္ကိုင္ရမဲ့သူ အစစ္ ျဖစ္ေပတယ္။
ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနသူ ႏွစ္ဦး
သူမ်ားက ဘာမွခိုင္းမလာရင္ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္သူတဦးရယ္။ သူမ်ားခိုင္းတာကို ဘာမွမလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္သူတဦးရယ္။ ဒီႏွစ္ဦးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လူေမြးလူေရာင္ မေျပာင္မဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ထြက္ေပါက္ ပံုျပင္
ဟိုေရွးေရွးတုန္းက လူတေယာက္ဟာ အက်ဥ္းစခန္းတခုမွာ ႏွစ္ေပါင္းအတန္ၾကာ အက်ဥ္းက်ခံေနရပါတယ္။ ခုေခတ္ လို ဆိုရင္ ေထာင္က်ေနတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ တေန႔မွာ သူကိုခ်ဳပ္ထားတဲ့ အခ်ဳပ္ခန္းရဲ့အမိုးကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အေပါက္ ငယ္ ေလးတခုကို ေတြ႔သတဲ့။ သူလည္း အဲဒီအေပါက္ငယ္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဒီအေပါက္ကေလးကို လူတကိုယ္စာရ
ေအာင္ ခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္ရင္ ငါလြတ္မွာဘဲလို႔ေတြးမိၿပီး ထလုပ္သတဲ့။ သူၾကိဳးစားလုပ္လိုက္လို႔ လူတကိုယ္စာ လွ်ိဳထြက္လို႔ လည္း ရေရာ သူလည္း အဲဒီအေပါက္က ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားေလသတဲ့။ ဒါကေတာ့ ပံုျပင္ေလးပါ။ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေနေပါ့။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီအက်ဥ္းသားလို ေလာကအက်ဥ္းစခန္းက ထြက္ေပါက္မရွာဘဲ က်ခံေနသူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ား လိုက္ပါသလဲ။ ထြက္ေပါက္ရွာၿပီး ေဖာက္ထြက္ လြတ္ေျမာက္ၾကသူေတြက အနည္းအက်ဥ္းပါ။
အရာအားလံုးရဲ့အစဟာ အိပ္မက္ေတြပါ
လယ္ကြင္းနံေဘးနားက ပေညာင္ပင္ၾကီးဟာ တခါက ေညာင္ေစ့ေလးထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ရတာကို သတိထား မိတယ္ မဟုတ္လား။ အလားတူ ေဝဟင္မွာ ဝဲပ်ံေနတဲ့ သိမ္းစြန္ရဲဟာ အရင္က ဥခြံက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ သေႏၵအျဖစ္
ေနခဲ့ရတယ္ ေလ။ ထို႔အတူ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ ဒီကေန႔ အထင္တၾကီး ေလးစားေနၾကတဲ့ သမိုင္းဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲ က အထင္ကရ သမုိင္းဝင္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးအားလံုးဟာ တခါက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြကို စိတ္ကူးထဲမွာ ထဲ့ၿပီး အိမ္မက္ၾကီးၾကီး မက္ခဲ့ၾက သူေတြခ်ည္းပါဘဲ။
ရံႈးနိမ့္မႈကို မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဆံုးရံႈးမႈေတြကို ဖံုးအုပ္ထားတဲ့ အေရျပားပါ။ ဆံုး႐ုံးမႈကို ရင္ ဆိုင္ဖူးသူမွ ခိုင္မာတဲ့ေအာင္ျမင္မႈကို တည္ေဆာက္ႏိုင္သူ ျဖစ္လာမွာပါ။ စိတ္ကူး အိမ္မက္ၾကီးၾကီးကို စိတ္ဓါတ္ခြန္ အား ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေပါင္းစပ္ပါက ဘဝရဲ့ ထြက္ေပါက္ကို မလြဲမေသြ ရွာေဖြေတြ႔ရွိမွာပါလို႔ ဆိုပါရေစ။
ဘေစာတင္
မဇၥ်ိမ
No comments:
Post a Comment